PRIMEIROS PASOS

PRIMEIROS PASOS

Hoxe retomamos un capítulo meu favorito, mais non doado de encher. Comprenderédesme ben se vos digo que o que ama ler, tarde ou cedo amará escribir. Pero mentres que a lectura está ao alcance de case todas as mentes, a escrita non está ao alcance de case todas as mans. Non por iso deixamos de amala: e valoramos máis se cabe os bos escritores. Por inalcanzables. É case un paradoxo... En fin, este día, no Club dos xoves, propúxenlles un par de motivos, ou temas-pretexto para que se animasen a elaborar un pequeno relato, e mirade cal foi o tema proposto que callou nun conto feituquiño (ou iso penso), a entrada no Instituto das aves que logo non logran saír... Realmente ten ocorrido xa varias veces, sobre todo cos gorriachos (pardais).

 (Sempre hai aves á porta do Instituto, e ás veces entran dentro, a foto é de Charo Soto)

“O AMOR PAXAREIRO”

            Estaba eu no Club de Lectura, debatendo cos meus compañeiros o libro que acabaramos de ler, cando comezamos a oír gritos que proviñan do corredor que conduce á biblioteca. A profesora, tamén coñecida como vicedirectora, levantouse da cadeira e saíu fóra da aula, para ver que estaba a ocorrer. Nese momento tres pombas, dúas de cor branca e unha de cor negra, pasaron batendo as súas ás velozmente e, detrás delas, un milleiro de alumnos e alumnas perseguíndoas.

Antonio, o bibliotecario, dirixiuse á vicedirectora, Charo:

-Eses tres paxaros acaban de entrar no Instituto a través das fiestras da biblioteca –dixo Antonio-. Temos que atrapalos canto antes!

-Temos que avisar á directora –contestoulle ela.

Nós, mentres, observabamos a escena bastante asombrados. Charo dirixiuse a nós e dixo:

-Entrade na aula outra vez. Agora veño.

Fixemos o que dixo e metémonos na clase, pero Charo non veu. Ó cabo de cinco minutos oíanse gritos e golpes no piso de arriba. Comezamos a preguntarnos que estaba pasando e decidimos entre todos saír da clase e dirixirnos ó lugar dos gritos. Subimos pola escaleira de caracol que daba ó piso de arriba. Cada vez que subiamos un chanzo da escaleira o estrondoso son escoitábase máis e máis preto.

Chegamos á planta principal, cansos da subida, e o que vimos deixounos sen palabras. Había centos de alumnos correndo sen parar, gritando a pleno pulmón. Unha miña compañeira, acercóusenos e contounos o acontecido:

-As pombas entraron en case todas as clases, e causaron bastantes estragos, o que fixo que practicamente todo o instituto se revolucionara.

A min pareceume todo unha parvada xa que non entendía por que tanto alboroto por só uns simples paxaros, se os ves todos os días pola rúa!

Cando xa levaba trascorrida unha hora, apareceu a directora acompañada dun home de alta estatura, complexión forte e delgado. Suxeitaba unha paxareira enorme na man dereita. Nese instante vin nunha esquina a Moncho e a Xuncal bicándose apaixonadamente. Moncho era o rapaz que me gustaba, pero nese momento non podía soportar todo o que ocorría. Parouse o tempo, xa non podía respirar, non sentía o meu corazón latir, a miña pel empezaba a tornar nunha cor máis e máis clara. Sentíame desvanecer e caín ó solo mentres seguía vendo aqueles dous namorados selando o seu amor e as belas pombas voar.

Adeus, mundo cruel.

(Pablo García Lagoa e Ángela Martínez Loureiro, 2º da ESO).

 (Paula e Óscar prestáronse a representar a parella de personaxes do relato nun recanto apropiado, a foto fíxoa Alba)

 (Paula e Jason representan o mesmo papel noutro curruncho, arriba, na porta do faiado sen fin do noso Instituto)

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Agora é o intre en que eu vos confeso, con algo de pudor, que tamén unha servidora ten escritos contiños que transcorren no Instituto. Algún atesóuroo con certo cariño. Atrévome, para celebrar que se aproxima a primavera e o mes en que nacín,  a subir tamén un microrrelato dos moitos que gardo na gabeta.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Recreo

            Dixo Branca: “e vícheslle o día da exposición a nova moza?, é estupenda”, “guapísima” (evoquei as pernolas que unha saia supercurta nos deixaba ver con xenerosidade, melenaza loira, ollos claros de ceo azul esplendidamente remarcados por liñas de pintura axeitadas, un tipazo de muller), “pois xa é a segunda, eu deille clase, era no bacharelato, ela viña buscalo, viña de fóra, pero entraba no insti, el saía da aula e amábanse no corredor –Branca pon cara de nena, hai algo de sutil ironía, e dese algo un mínimo é por min, porque sabe como me gusta conxugar o verbo amar, a ela gústalle menos, verbalizalo, que non vivilo, enténdase, pero eu fico suspensa perante a oración, amábanse no corredor..., evoca época bonita da vida, a bicos xunto ás fiestras e menos de vinte anos no peto, ostentosamente sendo diante dos colegas, chulísimo, Branca merece boa nota-,  pero un día xa non veu, pasaron días e nada, eu tiña curiosidade e pregunteille, Rainier, e a moza?”, “enganoume, profe, enganoume”, “como?, enganouno?”, “enganoume –dicía rotundo”, “que sería, con un terceiro?”, Tulio riu alto “ claro! –díxome-, como vai ser se non?”, xa nos levantabamos, o recreo non chega a nada, pagou cortés o Tulio, eu dixen “pois..., podía ser un engano psicolóxico”, “psicolóxico?”, “faste pasar por quen non es”, “ah!, pode..., pero por antonomasia, o engano é con outra persoa”, “si, por excelencia, nestes casos adoita ser así”. O semáforo púxose verde. Cruzamos cara ao Instituto.

 (Charo Soto).