xoves, 15 de xuño de 2023

ENTREVISTAS

ENTREVISTA A HOMES QUE AMAN A MÚSICA

ENTREVISTA A RUPERT TWINE

 

(Rupert Twine. Foto feita por Charo Soto durante un ensaio na facultade de Ciencias da Educación da Coruña)

 

(O texto é a trascrición dunha charla que mantivemos co señor Twine unha servidora, Mª R. Soto e Tana Rama, como axudante na gravación; Tana Rama é membro do Coro da UDC e foi no seu día alumna do noso Instituto).

 

MªR.S.: Moitas grazas, prezado señor Twine, por concedernos parte do seu ocupado tempo. A primeira pregunta é de rigor, case obrigada. Onde fixo vostede o bacharelato? Garda algunha lembranza especial do profesorado?

 

-No me acuerdo mucho del bacharelato… ¿15 e 16 años? Tercer, cuarto año antes de marchar a la Universidad… Los hice en Escocia (aunque yo nací en Inglaterra pero nos trasladamos siendo yo niño, a Escocia por el trabajo de mi padre), en Perth. ¿Recuerdos? Recuerdo mucho el viaje con el departamento de Arte, cuando fuimos a Amsterdam y me compraba bebida la profesora de arte… qué loca, diríamos hoy probablemente, pero hay que tener en cuenta que era la Escocia de principios de los 80. Luego fuimos también  con la pretensión de conocer el arte de Sicilia, y sí, vimos un poquito… ¿Otros profesores? Había también un profesor de arte que era muy cercano y quería conocer la faceta humana de los alumnos…

-Vostede, no que nós sabemos, é un ser polifacético: dirixe o grupo Ludus Tonalis, dirixe o Coro da Universidade da Coruña, é un gran pianista, compositor… Con que faceta se queda?

-Bueno, no entiendo muy bien tu pregunta, pero si nos imaginamos por un momento que tengo que irme a una isla desierta y me obligan a escoger, supongo que me llevaría un piano y probablemente los 48 preludios y fugas de Bach.

 

(Portada do disco RISEIRO, onde atopamos composicións tradicionais galegas e composicións creadas por Blanca Padín e Rupert Twine)

 

-Unha boa proba da súa integración na nosa terra é o seu fino coñecemento do noso patrimonio cultural: por poñer só un exempliño, no seu disco Riseiro podemos gozar de letras pertencentes ao cancioneiro tradicional galego mais tamén ao romanceiro… Custoulle moito integrarse? Quizais bote en falta algo da vella Caledonia, a gastronomía, a Flor de Escocia, a voz da gaita matria ou patria? Díganos, por favor.

-No me costó nada, en absoluto, integrarme aquí. Realmente vine aquí por amor y entonces, qué más se puede decir, con amor se puede superar todo. Nunha he tenido ningún tipo de…

_Nostalxia?

-… roce. ¿Nostalgia? Sí, cuando vivían mis padres pensaba más en Escocia pero desde que se fueron a un lugar mejor dejé de sentir esa nostalgia. Yo vivo aquí… yo la verdad es que me considero coruñés. Gallego… menos, aunque me encanta lo que es Galicia, tantos sitios distintos, tantos aun por descubrir, pero no me considero español, por supuesto. Eso ya es algo más grande y no tengo pasaporte español tampoco. Soy británico porque tengo ese pasaporte, pero no me interesa nada la monarquía ni tampoco pertenecer a un Estado. Pero bueno, pertenezco, sí, porque estoy en la sociedad.

(Parte do Coro da UDC durante un ensaio na NORMAL, magnífico e diáfano espazo que a UDC pon á disposición do coro. Foto feita por Charo Soto)

 

-Para o Coro da UDC vostede selecciona composicións variadas: compositores ponteareáns, compositores do Renacemento español coma Tomás Luis de Victoria, anónimos italianos renacentistas, ou italianos barrocos coma Casciolini, algún fragmento de F. Schubert etc. Pero cales son realmente os seus favoritos? E que nos di da tradición coral aquí na península, hai moita diferenza a respecto da tradición coral do seu país?

- Con respecto a los compositores ponteareáns, parece un pueblo que tiene algo especial en el agua, tantos músicos buenos… la familia Groba… Y Julio Domínguez, también de Ponteareas, ha hecho un trabajo fantástico aquí en Galicia y poco reconocido, hay que decirlo. Hemos cantado composiciones suyas, como Da rosa rosiña. Si me preguntas qué música me gusta más, es difícil concretar. Me gusta la música medieval, sí, de la Escuela de Notre Dame: Perotin, Leonin e Machaut. E Philippe de Vitry... Ah!, esa escuela me parece fascinante. Y bueno, está la música medieval de aquí… Las Cantigas de Martín Codax, todo eso, esa posible conexión medieval, es sumamente interesante. Hay un gran experto sobre este tema, uno de los expertos en la obra de Martin Codax, el portugués Manuel Pedro Ferreira, que conoce el tema muy bien. Y también me gusta, como no, la música más contemporánea, de los siglos XX y XXI. Me gusta el jazz… Y la música clásica… Stravinsky, por poner un ejemplo, que siempre hacía guiños con el jazz, compartían experiencias sonoras.

(Parte do coro da UDC no concerto de Nadal na Mestranza, sé do Reitorado da Universidade coruñesa. Foto feita por L. González)

 

Sobre la tradición coral de la que hablabas, es cierto que hay buenos coros en las iglesias. También en las escuelas solía hacerse hincapié en la lectura de los textos musicales… Yo recuerdo que en la radio emitían un buen programa de música y teníamos que oírlo en silencio para luego reproducir esa música. El silencio creo que es fundamental para el aprendizaje. El silencico, el prestar atención…

-Este ano, 2023, cúmprense vintecinco anos desde a fundación do grupo LUDUS TONALIS. Fáganos un breve resumo dos logros obtidos, do seu grao de satisfacción acadada.

-Pues sí, se cumplen 25 años de la fundación de esta agrupación. Pero, realmente, todos los méritos de la fundación de LUDUS TONALIS se deben a mi mujer, Blanca. ¿Quién dijo que detrás de un gran hombre hay siempre una gran mujer o una mujer todavía más grande? Es una frase ya asimilada por muchos grandes pensadores pero sigue siendo válida. ¿Logros obtenidos? Siempre ha sido un principio del grupo estrenar obras inéditas, algunas mías, o también de otras personas. Y lo sigue siendo. Lo de los principios por los que regirse puede acabar por reducirte a un espacio pequeño… no me gusta demasiado, en este sentido, ser flexible, pero hay que serlo. 

(Foto tirada de Internet)

 

-Unha servidora foi ver a actuación do voso grupo este verán pasado á sé da Fundación Barrié, interpretastes con mestría obras ganadoras no concurso aquel…, eu quedara encantada…

 


 

-Bueno, sí, ese es mérito claro de mi esposa, que logra el apoyo necesario de esas instituciones… Instituciones que en los tiempos que corren no están por la labor… Confiemos en que se celebre una cuarta edición. Porque, vamos a ver, se hace todo en gallego, todo… Es tan obvio que deberían apoyar iniciativas como esta. Se fomenta la creación de cosas nuevas… ¿Grado de satisfacción? Yo no diría grandes satisfacciones, en absoluto… En este sentido, yo siempre pienso en el poema If de Kipling…

-Cal?

-If… ¿No lo conoces? Una amiga mía, Clara Jelihovschi  Panas, lo ha versionado en cinco lenguas y lo canta… Tocaba el tema un poquito Juan Manuel de Prada, un escritor que suelo leer los domingos, en un artículo sobre el recital de un pianista en Madrid, hablando del artista, de cómo no se le deben de subir a la cabeza los aplausos ni los elogios. Exacto. Vuelvo al poema de Rudyard Kipling: tienes que mirar el triunfo como el fracaso como lo mismo, dos caras de la misma moneda.

-Cales son as perspectivas de futuro?

-Pues seguir trabajando. El arte, la música son fuentes inagotables de inspiración. Y la satisfacción de la que hablábamos antes, la satisfacción se puede obtener simplemente por el hecho de seguir. Seguir a pesar de las dificultades que siempre hay y que son parte de todo. Pienso que a veces los celos o problemas similares de los artistas vienen de la imposibilidad de desarrollar sus talentos. No sé…, si viviésemos en una sociedad donde se fomentase como es debido toda curiosidad artística, eso sería bueno para el estado emocional y también para la economía… En un futuro próximo sería magnífico poder celebrar los 25 años de LUDUS TONALIS con un concierto que reuniese a todas las personas que han cantado en el grupo. Serían recibidas con los brazos abiertos.

 

(Foto tirada de Internet)

 

-Que está lendo arestora?

-Desgraciadamente leo bastante poco. Antes me he referido a Juan Manuel de Prada. Y Arturo Pérez Reverte, también me gusta. Pero sobre todo leo partituras. De hecho, intento tocar desde hace años un preludio y fuga de Bach, por lo menos uno al día. Y si un día no puedo pues toco dos al día siguiente y luego, si pasa una semana sin que los toque, a la próxima toco diez a la vez… Leo algo de poesía, eso sí. Y he leído mucho en mi juventud. He disfrutado de Grandes Esperanzas  de Dickens… También estoy buscando, en estos momentos, una versión de la cantiga número 100 de Santa María, de Alfonso X (Santa Maria, strela do dia…) para cantar en el coro universitario. Sé que la literatura es algo que engrandece la mente, pero no hay tiempo para todo. Para el futuro…

-Moitas grazas pola súa amable dispoñibilidade para connosco. Non nos queremos despedir sen transmitirlle un saúdo aos seus dous fillos, alumnos no seu día do ‘Eusebio da Guarda’. Que o futuro lles sexa e nos sexa propicio!

 

(Foto atirada de Internet, vinculada á saída do disco GRILANDA)