sábado, 31 de outubro de 2015

As nosas músicas: Pascual Veiga

Pascual Veiga: "Alborada Galega", orquestado por M. Balboa.
Orquestra Sinfónica de Galicia, dirixida por Víctor Pablo Pérez.
(Sección coordinada por Mario S. García)

domingo, 25 de outubro de 2015

VISITANDO



VISITANDO O TEATRO

Elementa

O día 20 de outubro no Salón Teatro de Santiago ás 20:30 estréase a produción multidisciplinar chamada "Elementa". Dous bailaríns executan unha prodixiosa coreografía chea de forza e expresividade con música de dous compositores galegos que contan cunha exitosa,  longa e fecunda traxectoria, Fernando Buide e Federico Mosquera Martínez, alumno que foi este último do noso centro. Un quinteto de vento reproduce á perfección a música que acompaña en todo momento á danza.


Pero existe outra novedosa aportación, a escenografía, levada a cabo pola prestixiosa e recentemente premiada, Ana Inés Jabares Pita, tamén antiga alumna do noso instituto.
Cuns poucos e sinxelos materiais consegue introducir ao espectador nas catro esceas que compoñen "Elementa ". O ar e a auga con música de Buide e o lume e a terra con música de Federico.


Danza, música e escenografía sen esquecer o quinteto executante, compoñen un espectáculo vibrante que introduce ao espectador nun mundo de cores, texturas e sensacións absolutamente impresionantes.


Cheo absoluto e infinidade de parabéns ó remate da obra. Agoirámoslles moitos éxitos!
Noraboa!
(Mª José Martínez Girón, coordinadora do Club de Lectura do IES ‘Eusebio da Guarda’).


:::::::::::::::::::::::::::::::::

Máis fotos en:


xoves, 22 de outubro de 2015

domingo, 18 de outubro de 2015

ENTREVISTAS DE OUTONO



ENTREVISTAS DE OUTONO

ENTREVISTAS A EX ALUMNOS DO EUSEBIO DA GUARDA

ENTREVISTA A FEDERICO MOSQUERA MARTÍNEZ, COMPOSITOR E PIANISTA.


Mª R. S. –Moitas grazas, Federico, por concedernos parte do teu tempo, sabemos que tes un outono  de infarto, se se me permite a hipérbole... Ti estudaches toda a ESO e mais o Bacharelato no Eusebio. Rescata do esquecemento un par de lembranzas para nós, por favor.

-Moitas grazas a ti, é sempre un pracer volver ás orixes, e de feito os meus anos no Eusebio da Guarda foron verdadeiramente as orixes de todo o que son e fago agora. Tamén estudei no colexio co mesmo nome, xusto ó carón do Instituto, pero falando das miñas lembranzas dos anos da ESO e o Bacharelato…son tantas e tan ricas que non é doado seleccionar, pero dareiche unhas cantas: lémbrome ben da fascinación que me producía desde neno a fantástica colección de animais disecados que se atopa na planta baixa do edificio; saltando ata 3º e 4º da ESO, foron  experiencias moi importantes os dous intercambios a Nantes e Amiens, e un ano despois a viaxe a Paris. Por último, lémbrome de moitísimas clases de profesores aos que admiraba e admiro, e por suposto a serie de charlas no Salón Nobre de Instituto a cargo de persoeiros relevantes da Cultura Galega: Manuel María, Isaac Díaz Pardo, Xosé Luís Méndez Ferrín, Bernardino Graña… Deixou unha fonda pegada no meu recordo o recitado a cargo deste último do seu poema O Gato da Tasca Mariñeira

-Hai unha rica entrevista dispoñible na rede que che fixo Andrade Malde no 2013 (en Mundoclasico.com), e aí falas amplamente das túas influencias musicais, dos vínculos que te unen á Sinfónica de Galicia, do teu paso por Cracovia, da túa estadía en Holanda, dos profesores no Conservatorio da Coruña que marcaron a túa educación musical para ben, do nacemento do teu amor pola música no seo familiar... É unha entrevista imprescindible para adentrarnos na túa vida. Pero sempre quedan cousas por saber, por exemplo, creo que tamén fuches convocado polo Vaticano, e que pernoctabas nun palacio romano digno dun bosquexo literario mínimo... Cóntanos algo diso.

-Estás moi ben informada. Para sermos exactos non foi o Vaticano, senón a Igrexa Española de Roma. Un día recibín unha inesperada chamada de Roma do Rector de dita institución, encargándome unhas composicións para cuarteto de cordas e voz sobre o tema das parábolas da Ovella Perdida e o Bo Samaritano. A sorpresa foi enorme, posto que eu non tiña ningunha relación con esa Institución de Roma, e nunca tiña feito antes unha obra de temática relixiosa. Como eu son persoa á que lle gustan os retos decidín aceptar o encargo, aínda que tiña moi pouco tempo para completalo, iso sumado ás miñas obrigas co Master de piano en Rotterdam que estaba rematando ese ano. Pois efectivamente,  para ás dúas estreas, que tiveron lugar na Igrexa de Santiago e Montserrat de Roma a finais de Febreiro e principios de Marzo de 2013, fun invitado a aloxarme no Pazo de España na via Giulia, o cal fixo a experiencia aínda máis sorprendente e inusual. Déronme unha habitación con vistas á Basílica de San Pedro, e tiña total liberdade para moverme polo pazo, que tiña, entre outras moitas marabillas, esculturas orixinais de Bernini.

-A min persoalmente chámame a atención a capacidade túa para formar parte de distintas agrupacións: a facilidade para relacionarte con outros artistas ou profesionais da música: fomos testemuñas daquel marabilloso concerto a piano a catro mans con Sara, a túa noiva; na Coruña hai pouco, nun trío case perfecto de corda; agora estás nun proxecto interesantísimo, Gelria... Que nos dis ao respecto?

-Para min a música é un fenómeno global e,  aínda que a miña actividade se centre na chamada Música Clásica, non descarto ningún proxecto fóra deste ámbito que sexa motivante e me poida interesar. Por iso procuro dar concertos con diversas formacións (dous pianos, catro mans, trío de cordas, óboe, cantantes, …) sen pecharme por isto a proxectos tan interesantes como Gelria, do cal eu son parte activa e fundadora xunto a Marío G. Cortizo (co cal estudei, como ben sabes, no Eusebio) e Elena Tarrats. 

-Levades tamén entre mans a publicación dunha obra que combina música e poesía galega, unha empresa que vos honra e honrará a Galicia. Como se titula? Cando sae ao mercado?

-Esta é precisamente a base do proxecto Gelria, que conxuga o meu amor pola poesía coa música: consistiu en facer unha Antoloxía da Poesía galega posta en música por Mario e mais eu, formada por 14 poetas dende Rosalía ata os nosos días. Foi un traballo moi ambicioso, en primeiro lugar pola selección dun só poema, suficientemente representativo, de cada un dos autores, e logo polos criterios estéticos que nos puxemos para facer a música: respectar ao máximo a estrutura, estilo e carácter do texto, así como a época histórica na que foi escrito. O resultado é, por tanto, a suma dunha grande variedade de influencias musicais: música tradicional, jazz, pop, música clásica, etc. Este proxecto , tendo a base de trío de piano, percusión e voz, ten un numeroso elenco de colaboradores: o contrabaixo de Pablo Pérez, Xosé Lois Romero ao acordeón e percusión, a voz de Rubén Fernández, trío de cordas de Rosalía Vázquez, Cibrán Seixo e Paula Sánchez, cantareiras-pandereteiras de Lilaina, oboe de Benxamín Otero. O proxecto, se todo vai ben, sairá ao mercado antes de verán de 2016. 

-E a vida en Rotterdam? É moi distinta á vida no golfo ártabro?

-É distinta por suposto, pero síntoa máis próxima que, por exemplo, a sensación que tiña cando vivía en Cracovia (Polonia). É unha cidade cun grandísimo porto, e sempre que oio as gaivotas o seu son transpórtame a Coruña. Tamén teño a oportunidade de mercar unha gran variedade de peixe, cousa moi pouco habitual noutros moitos países de Europa. Para resumir, gústame moito a vitalidade que respira a cidade, sempre en continuo cambio e movemento, a súa riqueza cultural, e a comodidade que brinda para vivir e desprazarse por ela. 

-Tres desexos para o futuro, Federico.

-Un deles entre xeral e utópico: que remate a crise e que as condicións laborais melloren en Europa  e en España en particular. Que haxa saúde e felicidade entre os que me rodean. Que continúe crecendo no mundo da Música, con proxectos aínda máis estimulantes e ambiciosos.

-Grazas pola túa cortesía, polo teu exquisito trato sempre para connosco. Toda a sorte do mundo para vós, os fillos artistas de Galicia. 

-Grazas a ti, foi un verdadeiro pracer.

 (Foto promocional de 'Gelria': aconsellámosvos que escoitedes unha das súas cancións, con letra de Manuel Antonio, clicando no enlace, abaixo)

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: 

Velaquí un par de enlaces interesantes que nos pasa Federico:
Sobre Gelria: 


Rituales y sortilegios:



xoves, 15 de outubro de 2015

luns, 12 de outubro de 2015

ENTREVISTAS AOS AMIGOS



ENTREVISTA AOS AMIGOS. ENTREVISTA A JUAN MANUEL TRIGO ESPIÑEIRA

Mª R. Soto: -Moitas grazas, Juan Manuel, por dedicarnos unha parte do teu tempo. Sei que traballas a dúas mans, coma o boi do pobre, se me permites a expresión. Necesitabamos moitas veces días de 30 horas: para cumprir coa profesión, coa familia, cos amigos, e no teu caso, para o labor social. Fálanos desa asociación da que formas parte fundacional, INGADA.

- A Fundación INGADA, constitúese para  dar axuda a todas aquelas persoas, tanto nenos, nenas como adultos, así como as súas familias que padezan o trastorno de Déficit de Atención, con ou sen hiperactividade, así como tódolos trastornos asociados aos mesmos. Tratase dun instituto non que converxen diferentes profesionais galegos dá saúde, educación, xuristas, economistas, etc., que se uniron nun equipo para -como dixen antes- axudar a aqueles que estean afectados polo TDAH.

-O tempo que lle estades dedicando é un tempo produtivo. Medrastes a ollos vista. Dicíasme este día, cando vos acompañei a Santiago a asinar o Convenio na Consellería, que xa lograstes comunicar o voso proxecto a non sei cantas familias...

- É certo, constituímonos en xaneiro de 2014 na Coruña, e fómonos expandindo polo resto de Galicia. A día de hoxe, e por poñerche un exemplo, só na provincia da Coruña atendemos a mais de catrocentas familias, e seguimos sumando.

-Concrétanos datos sobre ese Convenio asinado o luns 28.

- O convenio asinado esta mañá, pola Consellería de Educación, a  Fundación María José Jove e a Fundación INGADA, trata de dar formación especifica sobre o TDAH e os trastornos asociados ao mesmo, a tódolos profesores de toda Galicia. É o segundo ano que os estamos realizando e vista a experiencia do pasado ano, volvémonos  xuntar para seguir dando esta cobertura ao profesorado. Hai que ter en conta que os mestres, profesores, educadores dos colexios ou institutos, deberían de ser os primeiros en detectar un posible TDAH nas súas aulas, pasan moitas horas cos alumnos e ven as primeiras alarmas. Se calquera docente está capacitado para poder detectar nas súas aulas estes trastornos, é mais fácil poder traballar co alumno desde pequeno, dándolle recursos para que se poida manexar  perfectamente nun futuro.
Nos cursos trátanse tanto a parte clínica como a pedagóxica, dándolle por suposto máis protagonismo a esta última, e incidindo en todos os problemas asociados ao TDAH nas escolas(exclusión , ansiedade, frustación, agresividade...).



 (Foto tomada na Consellería, en san Caetano, o día da sinatura do convenio aludido na entrevista: vemos dous membros do Goberno Autonómico -o Conselleiro de Cultura, Educación e O. U. e mais o Director Xeral de Educación-, membros da Fundación Ingada, un membro da familia Jove e un noso ex alumno gaiteiro)

-No camiño de volta á Coruña contábasme que a OMS (Organización Mundial da Saúde) está trazando parámetros comúns, digámolo así, aos tres trastornos interrelacionables: autismo, TDA/TDAH e Asperxer. É así?

- En certa medida. Estes tres trastornos teñen certos trazos comúns entre eles . Por exemplo entre un neno con TDAH e outro con trastorno do espectro autista (TEA), sobre todo o Asperger, existen coincidencias como problemas de atención, condutas hiperactivas-impulsivas, dificultade para interpretar os sentimentos, falta de empatía (máis acusada en nenos con Asperger).  Tanto os nenos con TDAH como con Autismo presentan problemas na súa función executiva (falta de planificación, organización). Tamén hai outra gran coincidencia e é que existen marcadores xenéticos comúns entre o TDAH e o TEA.
Como ves hai tantas coincidencias que nalgúns casos é difícil sacar un diagnóstico claro, sobre todo en nenos moi pequenos.

-Todos os que formamos parte dunha Comunidade Educativa actual, nun país do chamado primeiro mundo, europeo e democrático, sabemos que un alumno con TDA, por poñer un exemplo, necesitaría unha ensinanza individualizada nunha medida importante (graduable pero importante). Mais a realidade manda moito: falemos dun caso concreto: supoñamos que eu teño un alumno con TDA en segundo de bacharelato, e teño por lei que dar doce temas de literatura, seis de sociolingüística, varios temas substanciais de lingua e logo a praxe, a práctica nuclear do comentario dun texto. Póñome eu como exemplo, pero cada materia de segundo de bacharelato ten un programa igualmente denso. Está claro que se a este programa lle sumas a cantidade de rapaces por aula (30, 31 este curso), vese que hai algo que non cadra... Ou desviamos a eses alumnos fóra do bacharelato ou necesitamos itinerarios ad hoc. Cal é a túa opinión ao respecto?

- Eu creo que os alumnos con TDA-H poden facer o mesmo que fan todos os demais, porque a súa capacidade non está mermada, e nalgúns aspectos poida que teñan incluso máis.  Son alumnos aos que non lles tes que pedir menos, pero que presentan un trastorno que lles impide demostrar todo o que saben, por iso hai que axudalos precisamente a iso, a demostrar a súa valía.
 Quérese dicir con isto que cada alumno é distinto e coas súas peculiaridades, pero a integración nas aulas é importante. O TDAH é un trastorno de execución, de rendemento, pero non de aprendizaxe. Con todo, os actuais modelos escolares complican bastante o éxito escolar destes alumnos. O sistema educativo tradicional céntrase nos aspectos negativos do trastorno, cando en realidade moitos dos que o padecen teñen un alto coeficiente intelectual e poden mesmo alcanzar mellores cualificacións que os seus compañeiros cun mínimo de atención. Cada neno e adolescente é distinto, coa súa propia historia persoal e, sen dúbida, ten moito máis que ofrecer que unha mera clasificación como paciente con TDAH.
É moi probable que non se poidan adaptar ao sistema educativo:  non será entón que se debe adaptar ese sistema  a eles? Esta é a pregunta que moitos adolescentes poderán estarse a facer nestes momentos.
Xa sabemos que a adaptación metodolóxica e dos exames supón un pequeno traballo extra, xa que ademais como ti dis hai que atender a 25 rapaces máis, e depéndese en moitos casos da propia disposición do profesorado. Tamén se sabe que para algúns a adaptación metodolóxica na aula é suficiente pero  tamén hai outros que requiren unha adaptación curricular, pero en todo caso, ¿especifica? O mellor sen dúbida, serán as medidas o máis individualizadas posibles para dar mellor resposta educativa. Isto faralles subir a súa autoestima, porque os fará sentirse máis útiles, á vez que os demais alumnos os valorarán e respectarán máis.
En definitiva,  as escolas deben ser inclusivas, nunca excluíntes, aínda que iso non impida ter en casos concretos que optar por adaptacións curriculares pero sempre específicas ao alumno.

-Agora gustaríame que os nosos lectores, especialmente aqueles que se están formando, que van pouco a pouco moldeando un ser social, consciente, reflexivo e solidario, se ilustrasen lendo algo adecuado, conforme a este tema, ou vendo películas... Pódesnos aconsellar?

- Respecto dunha película, eu recomendaría  “MOMMY”. Foi galardoada con varios premios en festivais de cinema


.
O argumento xira ao redor de Steve , un adolescente que perdeu ao seu pai de maneira repentina, a partir de entón empeza a ter alteración de conduta, hiperactividade, déficit de atención, falta de control de impulsos e diagnostícanlle TDAH. A súa nai, Diane, trata de saír adiante, pero vese obrigada a internar a Steve nun centro. A película comeza cando a súa nai volve  levar o seu fillo a casa para tratar de darlle outra oportunidade  de faceren a súa vida xuntos.
Un libro: “Atravesando as portas do autismo”, que narra as experiencias de Temple Grandin. Hai tamen unha película sobre a súa vida, “Temple Grandin”

-Moitas grazas polo labor que realizades desde INGADA. A vós e ao mecenado que exercen algunhas boas familias coruñesas. Confiemos tamén en que nas nosas Institucións autonómicas aumente sempre o interese e vontade política para mellorar na integración deste alumnado aludido.