xoves, 30 de outubro de 2014

LENDO A...


LENDO A LEDICIA COSTAS.
Lemos no Club de Lectura No corazón de Xúpiter.
Gustounos, aínda que o final era moi previsible.
-A min foi o que máis me gustou, esperaba un máis cursi, típico e sorprendeume, algo orixinal…
-Víase vir, un adolescente que fala  cousas íntimas cun descoñecido…
CH: -Como cousas íntimas?
-Fotos, a idade…
CH:-E a idade é algo íntimo?
-(Rin) Non… Sobre todo comparten. Ela dille cousas que sente, que non lle di nin á súa mellor amiga…
CH:-Nin aos pais. Como é a relación con eles?
-Eu penso que a relación cos país é boa.
-Hai cousas que non lles di porque non se atreve.
CH:-A min deume a impresión de que os mantén a distancia.
-Sobre todo despois do accidente con Carballo vólvese máis fría.
CH:-Que accidente dis?
-O do vestiario. A min tantas cousas malas que lle ocorren, non sei, paréceme que son demasiadas cousas  que lle pasan a unha mesma persoa…
-Mantenos a distancia porque os país non eran quen de percibir o que ela sente… Cando a ven fumando o porro non deixan que ela se explique, non logra dicirlles que fora obrigada, castígana e xa está, a ela nin sequera a escoitan.
CH:-De todas formas, a relación cos país non é o núcleo…
-Non, desde logo que non. De feito, o único importante na novela é o primeiro e o último capítulo,  polo medio cóntanse vivencias, pero o núcleo está neses dous capítulos. Empezamos adiantando case xa o final. O libro enteiro é coma unha analepse.
CH:-Pero ela meteu moito o zoco, non si?
-Levar esa relación adiante ela soa… Si, foi unha inxenua
CH:-E tiña bos amigos, estaba Anxo.
-Foi moi pechada en si.
-Foi boba. Puido dicirlle a Xúpiter que quedaban á luz do día, quedar coa xente. Por iso o libro me resulta un pouco irrealista.
CH:-Pouco verosímil, queres dicir.
-Quedar nunha cervexería abandonada ti soa de noite onde sabes que morreu asasinada unha persoa, pouco verosímil, iso é.
-Pero se hoxe en día a xente fai esas cousas. Vese nos periódicos… Vemos que hai moitas persoas que confían a súa intimidade a un estraño total pola Internet.  Inverosímil ata certo punto.
-Ela sacaba boas notas. Espérase que sexa máis intelixente. Ademais, despois de ver que non se abre a ninguén, que non confía na xente de arredor, vai e si confía nun descoñecido…
CH:-Pero el ten vínculos, o seu coñecemento de astronomía, que a atan. Tamén podiamos esperar outra reacción dun ser intelixente e coñecedor do universo…
-Si, pero el ten dúas personalidades. Como o personaxe de Psicose, incluso os dous teñen en común o trauma da morte da nai. Ou como aquel Mr. Ripley.
CH:-O da peli que transcorre na Toscana?
-Ese, si.
CH:-E que me dicides do tema do amor. Anxo era un bo rapaz. E está namorado dela. Como se entende que ela abandone o real, que lle dea de lado á realidade por seguir un ser imaxinado ou imaxinario?
-Iso chama a atención. Pero ela ama a astronomía e ese amor encontrou en Xúpiter a súa personificación.
CH:-Entón, recomendades a lectura deste libro?
-Si, si.
-Hai aspectos que me parecen importantes, como a relación de Carballo coa nai, a morte por sobredose, tan dramática, desta, a desaparición da súa irmá, todo altamente dramático e que se resolve case nun único parágrafo
-Tamén é estraño que a mellor amiga, Mar, lle silencie a súa relación con Carballo. Se eran tan amigas…
CH:-Pero supoño que admitiredes comigo que todo ser humano ten dereito a reservar unha parcela da súa intimidade, dereito a ter un secreto.
-Como tamén o odio que Mar ten cara o outro sexo, por culpa de Carballo.
CH:-Pero temos ou non temos dereito a ter un recanto da nosa vida só para nós?
-Son amigas.
CH:-E os amigos na adolescencia cóntanse todo, queredes dicir?
-Non.
-Por suposto que non…
Aquí o deixamos. Está claro que a lectura deste libro non deixa indiferente os seus lectores.
(Os membros do Club de Lectura participantes nesta tertulia literaria foron dos primeiros en ler o libro enteiro. Son: Lucía Blanco e Ana F. Cedeira , en compaña de Charo Soto,  membro do equipo coordinador do HIPOGRIFO VIOLENTO CLUB)


Ningún comentario:

Publicar un comentario