VISITANDO
Hoxe convídovos a unha visita virtual: unha amiga, Gloria
Alonso, envíame este vínculo para compartir comigo –e eu convosco- as
marabillas doutra amiga, a artista Carmen Senande.
Unha servidora xa coñecía persoalmente a Carmen, a través da
profesora de Tecnoloxía do Instituto, Rosa F. Salmonte. Contábame Rosa que
Carme quixo deseñar no paseo coruñés que leva desde o Milenium ao Portiño, as
mulleres de Hércules, que foron moitas, e que quería que o vento mareiro,
pasando a través delas, asubiase imitando os laios daquelas mulleres non sempre
ben tratadas polo heroe grego.
Carmen Senande Pazos é muradá (Rosalía di en Cantares que as muradás son as máis
fermosas das mulleres galegas; non erra aquí Rosalía, non), profesora de debuxo
no Ensino Secundario, pintora, escultora e un ser humano accesible, próximo.
Falando con ela persoalmente explícame que o grupo escultórico coruñés das
mulleres de Hércules é de dez. En realidade –recorda- sabemos que tivo 140
mulleres pero na Mitoloxía só aparecen dez referenciadas, é dicir, só de dez
coñecemos o nome (e incluso unha delas, Deianira, influenciada polo centauro Neso,
acabou con Hércules, púxolle unha capa que o envelenou e morreu ardendo e con
dor). “Ti pasas de cando en vez por alí,
polo paseo marítimo?” “Con moita frecuencia.” “Pois daquela dáste de conta
perfectamente de que hai que fixarse moito para velas, non se ven facilmente,
están como invisibles, mimetízanse –malia seren estatuas altas, de case tres
metro- co mar. Quixen xogar con ese
concepto, a invisibilidade… Tamén me interesaba que o vento asubiase por entre
o aceiro e que se oísen os laios, de feito en días de moito vento algo se oe…”.
Aí están, as esquemáticas, ousadas e delicadas estatuas
abeirando o mar da Zambela, o mar que bate os Lapidos, o mar ao pé do Vixía
(como chamaban algúns no XIX ao monte de san Pedro de Visma). A obra, en suma,
de Carmen Senande Pazos sempre merece a pena.
Agora xa podedes entrar nesa exposición na cidade das
Burgas. Por certo, non debe pasarnos desapercibido o nome de Marcos Valcárcel,
ourensán de pro, amigo e amante da cultura galega, a quen o fado ou as fadas
levaron cedo de nós. Descanse en paz e que a terra lle sexa leve!
Ningún comentario:
Publicar un comentario