Carmen fálanos do que leu
ela. Fálanos de O lobo da xente, de
Vicente Risco. Revivimos o outono coa follaxe estrada na fraga, o sequeiro onde
pasa a noite Ánxel, o ruído na porta, como se agacha arriba o rapaz, a entrada
do enorme lobo e a súa procura da caloriña do lume na pequena lareira acesa.
Asistimos ao acto estupendo, tan teatral, da muller loba que quita a pel de
lobo e a deixa a un lado.
-Coma se fose un abrigo, de quita e pon –comento.
E Carmen admírase da
rapidez e intuición con que procede o protagonista masculino, zas!, colle a
pelica e guíndaa ao lume. E ela fica desencantada. Explica a historia da
maldición materna. Loba…! Dá un pouco
de arrepío. E entón eu dígolles que aprendan para cando sexan pais, que nunca
se lles ocorra falarlles así aos fillos. Estamos todos case que instalados nun
mundo entre mítico e ancestral lendo ao autor ourensán. Pregúntolles se oíron
falar das valquirias. Asenten. Saben que levan ao paraíso dos xermanos as almas
dos guerreiros que morreron con gloria. Eran fillas de Odín.
- Pois elas tamén tiñan unha pel de cisne, coa que voaban, de quita e pon –aclaro.
Iso non o sabían. Busco
máis pelicas deste tipo marabilloso. Vénme Brancaflor ás mentes.
-Cando o protagonista masculino dese conto necesita a axuda de
Brancaflor, vai na súa procura e nunha
versión galega ve que chegan ela e as irmás en forma de pomba, e vanse bañar.
Brancaflor saca a pel de pomba e déixaa a un lado e métese na auga, el daquela
colle a pel e agáchalla, non lla devolve se ela non o axuda.
Pregúntolles se saben
máis historias de pelicas de quita e pon. Non saben. Diríase que se entristecen
por non saber. Coma se se crease unha especie de desencanto silencioso,
brevísimo, porque Cristina toma rapidamente a palabra:
-Profe,
eu o que sei é que o meu avó foi o primeiro en facer un barco de vapor de
madeira.
-Como? A ver iso, repite…
-Si, profe, mesturaba madeira e carbón… E
chamábase ‘La Delfina ’
porque ese era o nome da miña avoa.
-E onde o botaron?
-Nos asteleiros de Ribadeo. E foi o primeiro barco
de vapor de Galicia.
Pareceunos unha historia igualmente
marabillosa. E xa nos gustaría saber máis… A ver se hai sorte.
Mentres, propóñolles que
leamos un par de capítulos, todos e cada un de nós na casa, do Robinson Crusoe para o próximo venres.
Dinme que si.
Na tradición dos pobos gaélicos do norte das illas británicas aparecen os selkies, seres con forma de foca que en terra quitan a pel de animal e teñen apariencia humana. Son moi fermosos, e hai numerosas lendas de homes que sorprenden a unha selkie e lle esconden a pel para tomala por esposa. As selkies son compañeiras fieis, pero botan de menos o mar e se atopan a súa pel de foca -ás veces con intervención dos fillos do matrimonio- volven a el inmediatamente. É chamativo o detalle de que a pel nunca sexa destruida polo home para evitar isto; lamentablemente descoñezo o motivo.
ResponderEliminarEu creo, Suso, que o sorprendente é máis ben o caso de Ánxel, destruíndo intuitivamente a pel (pero claro, Risco valora a intuición coma método de coñecemento). Que o home garde a pel de foca para o meu entender case resulta lóxico: é a pel primeira, é símbolo da orixe, é case un símbolo do pasado: ningún ser humano, normalmente, é capaz de vivir sen pasado. É unha hipótese.
ResponderEliminar