Entre as abidueiras
escóitase a túa canción,
perdida e senlleira,
que lle chega a un ao corazón.
Entre as abidueiras
camiñas pola fraga amodiño
e o teu alegre balbordo
racha o silencio montesío.
Entre as abidueiras
consolas ás estrelas
que baixan do ceo
a chorar na túa orela.
Entre as abidueiras
nin sequera precisas un nome
para facer máis livián
a existencia do Home.
Como te admiro,
compañeiro sufrido,
sempre esquecido
entre as abidueiras.
Autor: Jorge Carril
(sección coordinada por Xosé P. Mondelo)
Ningún comentario:
Publicar un comentario