LENDO A JUAN GELMAN
Esta mañá, Julia Pedrido,
a nosa nova colaboradora co grupo de lectura dos venres, profesora de lingua
española e muller de fina sensibilidade literaria, estaba feliz. Propúxolles
aos rapaces que se interesasen pola obra do poeta arxentino falecido hai pouco,
e tres nenas viñeron con cadanseu poema previamente seleccionado. As tres leron
con sentimento, con corrección, con moito respecto. Quédome con este, lido por
Lucía Blanco:
Arte Poética
Entre tantos oficios ejerzo éste que no es mío,
como un amo implacable
me obliga a trabajar de día, de noche,
con dolor, con amor,
bajo la lluvia, en la catástrofe,
cuando se abren los brazos de la ternura o del
alma,
Cuando la enfermedad hunde las manos.
A este oficio me obligan los dolores ajenos,
las lágrimas, los pañuelos saludadores,
las promesas en medio del otoño o del fuego,
los besos del encuentro, los besos del adiós,
todo me obliga a trabajar con las palabras, con la
sangre.
Nunca fui el dueño de mis cenizas, mis versos,
rostros oscuros los escriben como tirar contra la
muerte.
Pregunto coma unha nena
pequena:
-Que significa aquí ‘tirar’, disparar? Loitar?
Afirman. Prodúcese un
silencio sumarísimo. Eu penso en Pondal. Logo, xa fóra da xuntanza do Club de
Lectura, tamén pensarei en Rosalía (cando nos fai saber que escribe porque
sente a presión desde dentro: ou escribe ou rebenta).
-Pondal tamén sente coma unha especie de pedra de
Sísifo enriba del, o oficio que o destino lle deparou, ser o bardo da tantas veces ingrata tribo…
Julia fala con amor
profundo do vivido, sentido e vertido ao
papel por Gelman. Pregúntanos se oímos falar do que lle pasou á súa neta…
Algúns sábeno. Julia ás veces recórdame a Mari Popins, coa súa maleta acugulada
de sorpresas. Trae libros fascinantes, sempre chea de propostas e de ideas para
mover a mente tenra dos rapaces a que se abra ás novas lecturas. Transmite ben.
Pregunto outra vez ollando para ela:
-Por que Platón botaría fóra da República ideal
aos poetas?
-Porque o poeta ve o futuro.
-Pero iso non é necesariamente malo.
-O poeta, se é bo, di as verdades. E iso non
gusta.
Aquí calo.
Julia propón para as
próximas semanas que leamos algo de dous escritores que eu, persoalmente, non
coñezo. Estiveron hai uns días en Santiago –xunto con A. Pérez-Reverte- cando entregaron o premio San Clemente no
Instituto Rosalía de Castro. Un é o galego Pedro Feijoo e o outro o grego
Petros Márkaris. Todos estamos de acordo en que o intentaremos. Sempre hai que
ler máis. Coñecer os bos e xenerosos.
Esquecíame, tamén lles
contei que esa noite lin un poeta hebreo da España plurilingüe do século XI,
Selomó Ibn Gabirol, e ten un poema onde di exactamente o contrario que di
Gelman. Xa vedes, na vida moitas cousas dependen do enfoque, ou do vivido. Pero
quizais me estou equivocando, porque ao final do poema vese que paga tamén el un prezo:
Eu son a poesía e a poesía é a miña escrava.
Eu son a arpa de todos os cantores e músicos.
A miña poesía é unha coroa para os reis.
Unha tiara nas cabezas dos magnates.
Velaquí estou con dezaseis anos
mais a miña mente é coma a dun octoxenario.
[Traduzo ao galego sobre
unha versión en castelán de Mª José Cano].
Haberá máis venres.
Esperemos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario