A nosa casa

A nosa casa (4)

Falemos agora dun cadro que a nosa casa custodia con certo orgullo. Un cadro pintado por J. Seijo Rubio no ano 1942. O tema é galego, entra dentro do paisaxismo do primeiro terzo do século XX. Unha igrexa rural, con soportal. Un pastel cunha gama cromática ben fina.

Hai cadros seus no Pazo da Deputación coruñesa, no casino coruñés, no Pazo de Mariñán, na capela de Ois, e no Museo de Belas Artes da Coruña, do que foi co-fundador, e tamén director ata a súa morte, acaecida en 1970.

Pero ademais, Seijo Rubio foi catedrático de Debuxo e Caligrafía no noso instituto moitos anos. Eu non era consciente, ata que este día (xa no Nadal) atopeime cunha profesora que me axudou a aprender a escribir cando tiña catro anos. Ao saber que traballo aquí, recordou que ela –que agora ten 80- tamén estudou no noso instituto e foi aí cando me fixo saber que lle dera clase de caligrafía Seijo Rubio. Logo, falando do tema con Xulio Cuba, comentoume que a boas horas… El ten fotocopiado un caderno que está gardado no instituto, daqueles cadernos de caligrafía do ínclito profesor.

As voltas que dá o mundo… Debo dicirvos que a fama dos seus métodos, de Seijo Rubio, pasou incluso ao refraneiro. Esperade que vos busco un refrán (recollido por Vázquez Saco, nº 18194)) onde se cita: O que non é burro, le no rubio.

Non está mal, que me dicides? Un refrán datable (unha especie de rara avis). Ten que ser por forza posterior a 1881, data do nacemento deste bo pintor.

 

(Foto de Mario S. García)