LENDO A NEIRA VILAS
Varios dos rapaces do
grupo dos Cazatesouros leron Memorias dun neno labrego: Ana, Álvaro,
Valentina, Rita, Juan Andrés e Mario. Colleron o libro o 12 de novembro, seino
porque o apuntei na libreta lila. Fóronmo devolvendo gradualmente. Tamén
fomos facendo comentarios en tempos sucesivos. Hoxe tocou a síntese final. Que conste
que andaban medio revolucionados porque hoxe, 21 de xaneiro, celebramos cos de
terceiro o Día sen móbil (unha
experiencia coa que procuramos crear conciencia do valor vivo e directo da
convivencia, por dicilo dalgunha forma breve); organizáranse xogos no segundo
recreo e ademais habería un concurso de dúas entradas para o cine entre aqueles
que entregasen voluntariamente o móbil ás 8.30. O curioso é que case todos os cazatesouros veñen normalmente sen ese
aparello ás aulas e queríanme convencer de que igual tiñan dereito a entrar no
concurso. Sen problema. A cambio a ver se me prestaban un pouco de atención
literaria.
Primeiro pregúntolles se
pagou a pena a lectura, se lles gustou. Din todos que si, á primeira. Logo
quero saber se recordan un concepto que xa vimos con eles outro martes:
-Recordades o significado
da palabra dialéctica? No libro
pódense establecer varias dialécticas.
Hai unha serie de olladas
que se cruzan. Varios repiten interrogantes, dialéctica?
-Pois eu expliquéivolo…
Unha relación dialéctica é unha relación entre contrarios, unha oposición… E no
libro hai destas oposicións.
-Ah!, si! –agora brillan
máis os seus ollos-, entre o pai e el, Balbino.
-Vale: relación
adultos/nenos. Que máis?
-Entre Balbino, pobre, e
o neno rico.
-OK. Entre pobres e
ricos. Entre amos e criados. Máis?
Teño que seguir eu.
-Entre a aldea e a vila;
entre os que poden ler libros e instruírse, e os que non.
Agora paro e vou a outro tema.
-E lembrades de quen se
namora o Balbino?
Oi!, o que lles custa
recordalo, decididamente hoxe non teñen a mente rápida. Por fin Juan Andrés di:
-Da profe!
-Moi ben. E iso é normal,
que un rapaz namore da profesora (lembrade que era nova)?
Divídense. Uns negan e
outros dubidan. Eu digo:
-Pero o ano pasado lestes
comigo na clase un libro onde o prota tamén namoraba da súa profesora…
-Si…Tonecho de Rebordechao! –este que acerta é Mario
-Bingo! E hai pelis…
Pensade: non vistes unha peli…
Interrompe Xosé:
-Nos Simpson!, hai
capítulos nos que a Burt lle gusta a súa profe.
Engaden Rita e Carmecita:
-“Mi Chica”, é o título
doutra película que vimos… e pasa iso.
-E ninguén viu “O informe
Pelícano”, con Julia Roberts?
-Vina eu! –este é Álvaro.
-Pois aí tamén, ela
investiga co seu noivo-profesor de dereito, que logo morre cando lle poñen a
bomba no coche…
Álvaro inda cita un filme
máis: “Bad Teacher”.
Dou unha reviravolta:
-Pois para min, rapaces,
hai unha frase discutible na obra. Cando Balbino di que os nenos de aldea son
nenos tristes, discrepo. Teño curmáns, miña nai, meu home, foron nenos de aldea
alegres, tan felices como pode selo calquera. Por que credes vós que Balbino é
un neno triste, que outra razón pode haber na súa vida para ser triste?
-Que é pobre –din as
rapazas.
-Discrepo de novo. A
pobreza non é suficiente razón. Podes ter amigos, xogar e ser alegre.
-Pero se ves que ao teu
lado os outros teñen moito e ti non tes nada…
-Vale, algo inflúe. Pero
hai máis razóns que tocan a Balbino de cerca. Todo o que o rodea é xusto?
-Non! –hai unanimidade.
-Pois eu penso que esa é
a razón principal. Vive moitas inxustizas. Por exemplo?
-Cando o pai lle zosca
sen ter el a culpa…
-De acordo. Aí centramos
o tema. É obxecto de graves inxustizas. Por iso –basicamente- é un neno triste.
Que máis?
Eu quería ir á análise
dos cambios que experimentou Galicia desde aquela ata hoxe pero xa era a hora
de írmonos. Quizais outro día. Marcamos antes nova lectura: Vinte mil leguas de viaxe submarina, de
Verne.
Ningún comentario:
Publicar un comentario