9 DE MAIO: DÍA DE EUROPA
SOMOS EUROPEOS. MAIS SOMOS EUROPEÍSTAS?
Somos europeos, si
(somos europeos e participamos en empresas europeas desde sempre: comerciamos
co Mediterráneo e cos pobos nórdicos, cruzamos sangue e matrimoniamos con
francos, normandos e xermanos; compartimos trazos culturais europeos: filiación
lingüística indo-europea, megalistismo, celtismo, romanización,
cristianización, románico, gótico...; exportamos cultura a Europa polo Camiño
de Santiago, pola arabización da península e logo a través da hispanización do
chamado Novo Mundo...), pero a cuestión aquí e agora, en véspera das eleccións
europeas, é esta: somos europeístas? Queremos a unidade política,
socio-cultural e socio-económica de Europa? Somos partidarios de progresar nese
desiderátum? Porque claro, pensar que a Unión xa está feita é pensar mal. Hai
moito por facer.
Quizais sexa o
primordial é estarmos informados. Non é doado. Diríase que as estruturas
europeas son algo plúmbeas, arredadas, parecen alleas ao noso día a día... E
porén non é tampouco así. O que se coce nesas Institucións tócanos
directamente. Tócanos a carteira, tócanos o corazón (os matrimonios e
emparellamentos grazas aos Erasmus...) e ás veces, móvenos a paciencia. E
reclamamos. E quixeramos que funcionasen mellor as cousas. Vouvos poñer un par
de exempliños: unha vez, viaxando por Austria -país dentro da Unión, por se
dubidabades- tivemos que asumir unha boa multa porque non pagaramos a peaxe
obrigada en canto pos o pé nas súas autoestradas. Pareceunos tremendamente
inxusto que os carteis anunciadores do pago estivesen só en alemán. A ver, a
Unión pide necesariamente plurilingüismo: pide polo menos a presenza dunha
lingua do grupo románico [o luso-brasileiro é falado por millóns de persoas, e
o francés continental e non continental tamén, e arestora o español é falado
por 577 millóns de persoas no planeta e inda que moitas o teñen como lingua B,
como lle pasa ao galego en Galicia, pensade nos millóns de falantes de español
de EEUU, hoxe por hoxe -insisto- este idioma ocupa o segundo lugar por número de
falantes no mundo, e iso ten moito peso en xeral, mais pouco aínda en Europa].
Outra vez quixen comprar bombillas que
non fosen de mercurio (hai anos, pero non tantos, inda non había as luces led:
non quería as de mercurio porque son perigosas cando rompen e custa moito
localizar onde se reciclan ou se reciclaban). Pois non atopei ningunha porque
unha directiva europea chimpara con elas -coas “normais”- de vez, en favor das
de mercurio. “Ah... e como foi iso? E
cando o decidiron?...”. En fin, inda onte mesmo, no telexornal: non sei se
oístes aos traballadores asturianos dunha multinacional do aceiro cuxos postos
de traballo perigan: esixían á Unión Europea que afrontasen dunha santa vez o
tema dos aranceis: querían que Europa lle puxese aranceis ao aceiro “sucio”
-que non paga peaxe ecolóxica- de Asia... [unha cuestión moi complexa na que
non podemos entrar demasiado: a política arancelaria é un tema interesante para
debater talvez na aula cos vosos profesores de historia: tende en conta só que
se gravamos o que vén doutro país, ese país tamén pode gravar o que eu lle compro,
ou pode deixar de comprarme por exemplo, o que eu fabrico... E para que nos
fagamos unha idea: hai moitos europeos que compran tecnoloxía e coches de Asia,
mentres que eles nos compran trens, avións etc. Quero dicir, que ante taboleiros
de xogo con tantas implicacións, é importantísimo ter representantes capaces
alí onde se toman decisións].
E con isto,
volvemos ao de antes. Fundamental é saber, estar informado. De aí que hoxe nos
conformemos con mover minimamente a vosa curiosidade. Informádevos hoxe para
votar mañá. Como te informas? Claro, esa é outra... Por que non hai nos medios
de comunicación públicos un espazo fixo, diario, sobre o que se coce nas
Institucións europeas? Porque non vende? Vende o fútbol, vende o tempo
meteorolóxico, vende o que se lareta en papel
cuché... Pois deberían importarnos máis cousas.
O NOSO INSTITUTO É EUROPEÍSTA
E nós gabámonos,
alegrámonos de podelo dicir así. A principios deste curso o noso Instituto foi
nomeado Escola Embaixadora do Parlamento
Europeo. Foi a profesora de lingua e literatura galegas e Xefa do departamento,
dona Benigna Vidal Tomé, a promotora e encargada de integrar o centro nese
programa. O programa Escuela Embajadora
naceu hai tres anos en Madrid co obxectivo de darlle visibilidade ás actividades
lexislativas do Parlamento Europeo e difundir información sobre a democracia
europea. Os alumnos máis directamente implicados son os de primeiro de
bacharelato da materia de Oratoria, en
canto que son eles os embajadores júnior,
os que parcipan en debates sobre as actividades parlamentarias europeas e os
que poden participar en concursos a nivel estatal dentro deste programa.
(Visitounos para falar de Europa o señor D. José Blanco, acompañado na foto dos profesores M. Regueira, Mª I. Quiroga, B. Vidal e da directora do centro, I. Ruso)
Tamén quixemos
saber se o noso profesorado é europeísta, así que tenteamos a súa opinión. Pedímoslle
a uns cantos profesores que nos desen dúas razóns para ser europeísta. O
argumento máis repetido é de corte pragmático-filosófico: a unión fai a forza. O pragmatismo pesou moito: a comodidade de viaxar
sen pasaporte, sen fronteiras e co euro no peto.
(Tamén nos visitou o señor Jesús Gamallo, que dirixe a Fundación Galicia-Europa: na foto vémolo dirixíndose ao noso alumnado)
Mais tampouco faltaron compañeiros
que quixeron deixar claro que a unión debe ser antes cultural e social que
financeira: queremos a Unión para que
Europa non sexa só a Europa das finanzas... e unha profesora díxonos: Europa é a zona do mundo máis igualitaria,
máis comprometida coas minorías, máis social... (Que así sexa, non deixa de
ser utópica a miña colega, pero oxalá: sen utopías non sei se pagaría a pena
vivir...).
(E recibimos a visita hai pouco do señor Ferreiro, actual alcalde da Coruña, para falarnos do tema que nos ocupa, Europa e as súas Institucións unitarias)
Un noso amigo, a quen moito apreciamos, dixo tamén: Ser europeísta mellora as relacións entre
países e mellora tamén as relacións entre persoas nun mundo tan global. E,
xa para rematar, houbo quen nos dixo: só
con recordar que noutrora en Europa se armou unha tremenda guerra por un anaco
de terra, por un sentimento exacerbado do territorio, por uns metros de
fronteira que se movían... xa tes argumentos para xustificar unha nova Europa,
hai que evitar novas guerras, iso ante todo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario