OS NOSOS POETAS

OS NOSOS POETAS

 (Portada da revista do Instituto "Alén da chuvia" nº 5, no que xa publicara poesía Jorge Carril. Era daquela un dos artífices da revista o prof. Xosé Pérez Mondelo)

Traémosvos á vosa amable consideración catro poesías dun dos nosos poetas. Varios autores con nomes propios xa consagrados teñen pasado polo Instituto ‘Eusebio da Guarda’, ben como alumnas, ben como profesoras ou profesores (Tomás Barros, Ánxeles Penas, Pilar Pallarés ou Luisa Villalta son un exemplo suficientemente representativo). Podémonos sentir orgullosos. Mais tamén houbo nos últimos dez anos uns cantos cultivadores da arte poética que merecen ser recordados: Alejandro Roura Blanco, Claudia González Caparrós e Jorge Carril Espido. Hoxe dedicámoslle un par de páxinas a Carril Espido. Publicou xa en Alén da chuvia. Agoirámoslle un futuro literario. Chama a nosa atención, e conmóvenos profundamente, a devoción cara á figura do profesor prezado.

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

A palabra

                A Xosé Pérez Mondelo, mestre e amigo.

Entraches na miña aula un día,

unha garrida mañá de setembro,

   e trouxeches contigo poesía

   e palabra. Aínda me lembro.

   Carrexabas con moita ufanía

   o idioma, poderoso membro,

 ao que eu acheguei a alma fría

como as mans o lume en decembro.

    A túa voz aínda se escoita

  polas escaleiras do instituto

e se ven os teus ollos de cereixa.

   Vivirá por sempre a túa loita

 pero ti nunca terás substituto,

ti es un anxo que nunca nos deixa!

A casa da Aldea de Riba

      Casa da miña familia, berce da estirpe!

      En ti o meu sangue fíxose viña e pedra

   e os meus vellos soños que aínda resisten

 viven entre os teus muros cubertos de hedras.

  Mírote nas miñas tardes inmensas e tristes

 e sinto pousándose en min as mans antergas

dos devanceiros que me volven os días felices

   e que tocan as raíces da alma eterna.

Lembranza

                Eu xa sei o que é vivir no Ceo.

            Camiñar polo Edén da infancia.

          Sentirme dono de cada fragancia

           E sentir a luz pura no meu seo.

                A lúa, as estrelas, o vento,

          as aves que voan con elegancia

      ou as árbores sempre en vixilancia.

      Todo era das miñas mans de neno.

        Este soño meu está xa perdido.

    Fuxiume docemente entre os dedos

      coma cinza ou como esperanza.

    Quedei orfo, mudo e sorprendido

   pero puiden reter daqueles tempos

   unha pinga de luz, unha lembranza.

Adolescencia

  Eu, neno, estou sostendo o cáliz

  Da miña infancia entre as mans.

  Dentro da copa o viño da vida

  Baila e canta coma un xograr.

Estou a piques de chegar aos beizos

   o cáliz. Sinto xa o metal.

  

  De súpeto, vén a adolescencia

  e tira a miña copa polo chan.

O viño da vida tórnase negro,

  o cáliz vóltase cinza mortal.

Xa non é aquel neno que tiña

un cáliz de vida entre as mans.

 (Jorge Carril Espido, en primeiro plano, acompañado de varios compañeiros de aula, grupo 2º bacharelato F, pavillón vello do Instituto, curso 2016-2017; a foto foi feita pola condiscípula Carmen Arbaizar)