A NOSA CASA

A NOSA CASA

Hoxe cedemos a palabra ao noso colega e amigo, Raúl Trillo. Fágovos unha confidencia (unha ao ano non fai dano): xa fun amiga e compañeira de pupitre da súa irmá, Mª Jesús, hai anos, neste mesmo Instituto. Época feliz: corriamos no recreo xogando ao racacá, xogabamos ao baloncesto, xogabamos a “Cesta e puntos” co profesor Mejuto en Xeografía de primeiro...

Unha das escaiolas tiña dentro unha especie de papiro coruñés, pero ese é tema para outro día. Outra das escaiolas está asinada por Isidoro Brocos: figura sumamente interesante, igualmente merecedora dun comentario especial. Temos materia para seguirmos falando unhas cantas horas máis aínda na nosa vida. Confiemos en ter longos anos de vida por diante!

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

NOTAS SOBRE AS ESCAIOLAS DO CENTRO

Ata ben entrado o século XX, non digamos xa a finais do XIX, as ensinanzas nas Escolas de Arte (tanto Artes e Oficios coma Belas Artes) eran basicamente “academias clásicas” da cultura occidental. É dicir, fundamentadas na arte greco-romana procesado polo Renacemento, Barroco, Neoclasicismo ou Romanticismo.

A análise da forma tomaba coma modelos para o debuxo ou o modelado e esculpido, esculturas coma o Apoxiomeno de Lisipo, o Doríforo de Policleto, a Venus de Milo, o Laocoonte de Agesandro..., ou calquera outra escaiola que ás veces era de excepcional calidade e incluso extraída de baleirados feitos directamente das orixinais. Práctica, esta, inconcebible hoxe en día, xa que ningún museo ou colección permitiría unha manipulación tan arriscada dunha peza antiga.

As escaiolas conservadas neste instituto proceden da aula de modelado da antiga “Escola de Artes e Oficios” situada na planta baixa do centro ata o seu traslado á nova sede de Orillamar co nome “Pablo Picasso”. Están datadas entre 1882 e 1893 e coma é un material fráxil están moi deterioradas polos numerosos traslados e golpes recibidos ao longo de máis dun século, e por non poder ser preservadas nas adecuadas condicións.

Os autores das devanditas escaiolas son tanto profesores (Isidoro Brocos, nada menos) coma alumnos (A. Martín, M. Magariños, J. E. Romaní, Afonseti, Villoch...), de inspiración pompeiana, barroca..., con profusión de motivos vexetais e heráldica.

O proceso de elaboración é o seguinte: primeiro modélase o motivo (copiado ou inventado) en barro cos palillos de modelar de madeira de buxo. Unha vez rematado faise o baleirado en escaiola mediante un molde. Neste molde, verdadeiro “negativo” do modelo en barro, pódense reproducir tantas veces como se queira os exemplares que se conservan no centro.

Nun futuro estas escaiolas terán a consideración que merecen e estarán expostas e preservadas como reliquias dun tempo periclitado.

Un último apuntamento: a pátina gris non debe limparse, de tal manera que deben estar limpas de po pero coa cor que lles corresponde polos seus anos e que forma parte da súa historia. Polo menos é así como eu o teño visto en museos ou coleccións.

Raúl Trillo Docampo. Catedrático de Debuxo do IES ‘Eusebio da Guarda’.