ENTREVISTAS A EX ALUMNOS DO 'EUSEBIO DA GUARDA'
ENTREVISTA A MARIO GARCÍA CORTIZO, EX ALUMNO DO
IES ‘EUSEBIO DA GUARDA’ (www.mariocortizo.com).
-Moitas grazas, Mario, por aceptar contestar as nosas preguntas. Podiamos
empezar con algunha lembranza, a ser posible grata, da túa
etapa no Eusebio da Guarda.
-Graciñas a vós, por querer partillar un bocadiño de conversa. É un
pracer voltar a abrir un fío de unión co Eusebio xusto cando fai dez anos do
remate daquela etapa. A verdade é que non podo sintetizar ese tempo nunha soa
lembranza, mais sempre que boto unha ollada atrás, penso no decisivo que foi á
hora de configurar a miña personalidade; houbo unha serie de eventualidades como
o Prestige e o movemento Nunca Máis, a guerra de Irak e os posteriores
atentados en Madrid que nos fixeron rebulir e saír á rúa a berrar para defender
aquelas cousas que nos parecían xustas. Lémbroo como un exercicio de liberdade
que nos facía crer que xa non eramos adolescentes e que xa formabamos parte da
sociedade con todas as súas consecuencias. Mágoa ter perdido un pouco aquel
idealismo nestes anos…
-Dubidaches algunha vez que a túa
vida, o teu destino, estaría directamente vinculado á música? Cóntanos da túa traxectoria vital-musical.
-A verdade é que non lembro cando a música deixou de ser un pasatempo
para se converter nun tren imparable que me levaría á dedicación profesional;
hai un momento no que sabes que dun xeito ou doutro o teu traballo vai estar
vinculado á musica, e cando rematei o instituto xa o tiña clarísimo. Dende
entón púxenme a loitar por conseguilo, sen importar a onde ir nin o sacrificio
que puidese supoñer. No 2007 comecei o grao de percusión en Barcelona, cidade
que xa considero coma miña e onde sigo a desenvolver a miña carreira
profesional. Durante os dous últimos anos compaxinei o traballo cun máster na
Haia, en Holanda, e agora estou desfrutando dun pouco de calma despois dun
periodo tan frenético en canto a viaxes e actividade.
(Foto do finés Jouni Ranta)
-Párate un pouco co proxecto do máster. Fainos unha síntese
do tema, e das influencias recibidas.
-A investigación que levei a cabo, Proposing Live Electronics as an
Alternative to Larger Performance Set-Ups (A electrónica en vivo como
alternativa ás grandes configuracións de instrumentos), nace da necesidade
artística de atopar novos formatos e fórmulas á hora de deseñar produtos artísticos
que fagan fronte aos problemas creados pola crise financieira. A comunidade
artística ten a obriga moral de achegar a cultura ao pobo aínda cando non hai
recursos, como fixo Stravinski co septeto L’Histoire du Soldat ou Lorca
coa compañía La Barraca. Así foi como coa axuda da electrónica comecei a
atopar solucións para poder facer concertos e espectáculos con poucos recursos.
Estas ideas froitificaron de diferentes xeitos, como por exemplo o espectáculo Terra,
que estreei en abril do 2013 na Haia, ou obras como Cadrados, que lle
encarguei ao compositor iraní Siamak Anvari, para pandeiro cadrado galego e
electrónica en vivo en oito canles. Foi un luxo poder traballar neste ambiente
multicultural e plurilingüístico, convivindo con xente de todas as partes do
mundo.
-Agora falemos do plurilingüismo. Entre pitos e
frautas, cantos idiomas dominas xa? Que tal a aprendizaxe do catalán… Les xa
aos clásicos cataláns na súa lingua?
-Non tantos como me gustaría: galego e castelán (veñen de serie),
inglés (porque non me quedou outra que poñerme as pilas á hora de viaxar e
estudar fóra), e catalán. Sen esquecer a excelsa irmandade lingüística que
temos os galegos cos territorios lusófonos e o nivel básico que adquirín de
francés no instituto; o holandés dino por imposible. En canto ao catalán, foi
unha lingua que me veu regalada, nunca fixen ningún esforzo por aprendelo.
Cando fixen a carreira, a grande maioría das materias estaban impartidas nesta
lingua, que é tan forte e está tan presente na sociedade e na cultura que sae
soa.
-E ademais, o amor. Sabemos
que Deus os dá e eles xúntanse. Non é así tamén no teu caso?
-Pois si. Tiven a sorte de coñecer á miña moza gravando percusións para
un disco seu (ela é actriz e cantante) a partir de poesía catalana
contemporánea. Pouco despois gravamos unha canción miña, desta volta en galego.
E agora xa hai tempo que compartimos vida, procurando traballar xuntos sempre
que podemos, xa que desfrutamos moito cos procesos creativos dos dous. No día a
día falamos en catalán, mais teño que dicir que ela leva aprendido moito galego
neste tempo.
-Pero nunca esqueces as raíces. A relación riquísima coa familia aquí na Coruña, cos amigos, coa Xove
Orquestra…, coa matanza e o cocido dezao, dinos…
-Cada vez creo menos nas fronteiras e nos territorios, pero é imposible
esquecer as orixes. Son galego e iso non vai cambiar nunca. Paso todo o ano a
pensar no verán na terra: A Coruña, as Rías Baixas, Compostela… é o mellor
refuxio vacacional. A maiores, vou á Coruña colaborar coa Sinfónica de Galicia
sempre que é posible, pola calidade da orquestra e polo impacto que tivo a
Orquestra Xove e a propia orquestra na miña formación como músico. O mellor que
gardo dos anos no instituto é o meu grupo de amigos, que
están aí pase o que pase. E en canto aos produtos do porco… procuro que na miña nevera nunca
falte un chourizo de Lalín, terra dos meus pais, e cada ano fago cocido para os
amigos en Barcelona.
-Proxectos?
Descríbenos o futuro, tal como debería ser para ti. Non
nos importa sermos utópicos.
-A prioridade máxima para min nestes momentos é asentarme un pouco e
consolidar as redes laborais que teño na cidade condal. Si teño pequenos
proxectos persoais que van collendo forma, mais sempre é difícil atopar o
equilibrio entre as producións que enchen o peto e as que enchen a alma. En
canto ao futuro, hai tempo que teño claro que a música non me vai facer
millonario, así que son e serei feliz mentres me dea un sustento económico
suficiente para levar unha vida sen luxos, pero cómoda e tranquila.
-Mario, pouco tempo che quedará, pero igualmente quixeramos
preguntarche que les agora, ou que tes na mesiña de noite
para ler proximamente?
-Pois mira, a verdade é que cando traballo na ópera é cando máis leo,
porque botamos moitas horas mortas no foso ao longo dos ensaios; o libro e o
bocadillo nunca poden faltar. Hahaha! Agora mesmo, estou a ler El amor en
los tiempos del Cólera, de García Márquez, pero teño moitos libros
agardando… Acabo de cambiar de casa, e coa mudanza descubrín unha chea de
cousas que teño por ser lidas.
-Recoméndanos un
par de discos.
-Mmmmm. Aquí poñédesme a proba, non é doado. Entendo que preguntades
por cousas novas e non por clásicos, así que aí vos van dous achádegos que fan
as miñas delicias. O primeiro é Quinto, do cantante portugués Antonio
Zambujo, que xa leva un par de anos no mercado e que tiven a sorte de ver ao
vivo en Bruxelas o pasado abril. Aproveitade a proximidade lingüística e
consumide cultura en portugués, podedes ampliar as vosas fronteiras cognitivas
de xeito exponencial. O segundo disco que vos recomendo é granada[1], da cantante Silvia Pérez Cruz
(gañadora do Goya á mellor canción no 2013, por Blancanieves) e do
guitarrista Raül Fernández Miró. É un disco ecléctico, de versións de Robert
Schumann, Enrique Morente, Leonard Cohen ou Lluís Llach. Pode parecer demasiado
experimental para o ouvinte que non estea afeito, mais penso que é moi
necesaria a xente que arrisca.
-Grazas, Mario, por atendernos. Unha aperta.
Sorte en todo o que emprendas.
-Grazas a
vós por interesarvos no meu traballo.
(Enlaces e
información a maiores que nos facilita Mario, por se tendes curiosidade:
-O vídeo de Terra Terra, de Mario G. Cortizo (Teasser)
-O vídeo de Aluméame Aluméame - Elena Tarrats & Mario G.
Cortizo
-O vídeo de Cadrados Cadrados
-O disco que
fixemos con Elena e do que falo na entrevista: Elena Tarrats – MA. El poder de decidir
-O disco que recomendo de Silvia Pérez
Cruz: Sílvia Pérez Cruz – granada)
Ningún comentario:
Publicar un comentario