Lendo "O neno can"

Lendo a...

Hoxe é un día feliz. Malia a chuvia ou se cadra tamén grazas a ela, que nos anima ás tertulias. Eramos doce cazatesouros, doce!. Un número máxico. E viñeron as nenas todas: Valentina, Paula, Rita, Carmencita e mais Ana. Abrimos boca comprometéndonos a tomar un chocolate con churros o próximo martes.

-Que? Lestes O neno can?
-Si, profe.
-Gustouvos? A ver se me contestades a esta pregunta entre todos. Os relatos teñen algún que outro denominador común [tiven medo de que fose un concepto pouco operativo para as súas cabeciñas, pero axiña vin que para nada]. Por exemplo?
-En todos aparece un can -esta é Ana, lúcida lúa de outono, que diría o poeta...
-Estupendo. Ben. E que máis?, como é o can?
-Ten unha mancha nun ollo -fala Juan Andrés.
-Como o pirata de Sabina. Un parche nun ollo... Coñecedes a canción de entre todas las vidas yo escojo la del pirata cojo con pata de palo y parche en el ojo...
Rin. Só un par deles a coñecen. Anímoos a escoitar boa música sempre que podo.
-Outro denominador común, porfa.
-Sempre lle poñen ao can nomes da natureza, choiva, neve...
-Brillante, Ana.
-E os protas quen son?
-Ah, claro! Son sempre nenos.
-E nenas. Recordade o importante que é a paridade, quero dicir que non sempre os protas e os heroes son nenos ou homes. Xa sabedes de que vou...[poñen cara de entenderme perfectamente, cóntolles unha anécdota vivida polo meu fillo nunha exposición na clase, empezaba cun alumno que tiña un problema e no auditorio queixáronse de que sempre o centro de atención o acapara un home, etc.]. Viven os protagonistas infantís no mesmo lugar?
-Non! [a coro], un vive en África.
-Outro nos países árabes.
-Que país árabe?
-Outros na India.
-Vale. Volvamos ao denominador común. Como son os finais?
-Feliz.
-Bo.
-Tamén  se chama final aberto. Final feliz, positivo, esperanzado. Aberto. Cal sería un final pechado?
-A morte -Carmencita dixit.
-A morte. Pechado de todo. Incuestionable, moi ben. Pero aquí non. Está claro que o libro quere que nos abramos e pensemos nos que non teñen nin a metade nin a cuarta parte, nin... do que temos nós [aquí establecimos un cómputo feroz do que eu teño e os seus pais teñen e en fin, dá case vergonza, temos tantos pares de zapatos, varios de botas, tres ou catro lentes, de cerca, de lonxe, de sol, temos libros na casa, libros arredor de nós nas múltiples bibliotecas públicas, ducias de xerseis, non sigo].
-Contádeme algún problema dos que viven a diario estes rapaces...
[Lanzáronse: fame, explotación sexual, casorio obrigado con só dez anos..., teñen boa memoria].
-Hai que acabar. Sabedes que se regalades este libro no Nadal, unha parte do que gastades vai pra UNICEF?
-Ah!
[Punto final: deben ter claro que a biblioteca é un espazo de humanidade e xa que logo, de solidariedade. Logo pedíronme que repetísemos o de comer noces. Feito].