A CORUÑA

 

A CORUÑA

CORAL RAIOLA

 

(Anagrama da coral, deseñada por Rafael Martínez)
 

Nada se comunica mellor ca aquilo que se ama. Iso penso ás veces… Amamos tamén a música: se botásemos a vista atrás e pensásemos en momentos importantes do vivido, en moitas escenas vén a música da man. Un noso colega do Instituto, Faustino Porras, grande musicólogo, ademais, cuxo nome xa mentamos nestas páxinas a propósito do dolio, dicía que a vida sen música non é vida, sería outra cousa. Aínda tendo en conta que iso se pode dicir do amor, da saúde, dos amigos, do verde das árbores e da terra, dos libros, do bo viño etc., non deixa de ser unha estupenda frase. Paradigmática.

Así que aquí estamos, cantando coa coral Raiola. Levamos apenas catro meses de andaina e onte celebramos o noso primeiro concerto na cidade. O primeiro foi hai dez días no Centro de Día As Galeras, en Oleiros. Foi un acto participativo, quero dicir que a xente bailou, aplaudiu, cantou e convidounos a volver cando queiramos. Non se pode pedir moito máis, en principio.

O concerto deste domingo 22 foi na igrexa parroquial de San Pío X e San Roque, coñecida popularmente como As Escravas. Cantamos unha hora seguida e había bastante xente. A acústica, sen micrófonos, igual non era a mellor, pero en fin, gustamos. Foi moi divertido, diría incluso.

Debo ser agradecida: desde aquí dámoslle as grazas ao párroco de Nosa Señora dos Rosais, Nosa Señora do Socorro, San Pedro de Visma e San Pío X-San Roque (parroquias que constitúen o Arciprestado de Riazor), por cedernos durante catro horas semanais o espazo no que ensaiamos, aló enriba, a carón da igrexa de San Pedro de Visma. Local amplo, luminoso e, mercé á proximidade do parque Adolfo Suárez, con cómodo aparcadoiro para os coches. A vista é magnífica. Ensaiar aí suscitou no noso ánimo un forte interese por saber máis da historia de San Pedro de Visma. Proximamente algo trataremos a ese respecto neste blog.

(Igrexa de San Pedro de Visma, hoxe integrada -a parroquia- no concello da Coruña. A súa arquitectura, rural e decimonónica, lévanos a falar de Faustino Domínguez, quen participou na súa edificación. Trátase do pai do arquitecto do noso Instituto, o Instituto 'Eusebio da Guarda').

 

Veñamos á Raiola. O nome escolleuno Rosa Elena, que é venezolana. Unha servidora, propuxera (sen éxito) “Voces desde o Atlántico”, arremedando as “Viñetas” do noso prezado Miguelanxo Prado.

Conste que non viña mal ese oceánico nome para reflectir unha realidade inclusiva que nos caracteriza: temos un director, o señor Rupert Twine, nacido e educado na Gran Bretaña. Temos unha soprano mexicana, outra arxentina, unha contralto e un tenor venezolanos, unha contralto italiana… Non está mal. Somos cosmopolitas. E, por suposto, estamos abertos a recibir novos integrantes.

No repertorio de onte había un vals peruano (versionado por exemplo, por María Dolores Pradera, “Amarraditos”: en realidade este vals foi composto por dous arxentinos, Belisario Pérez e Margarita Durand), había unha cantiga de Nadal venezolana (“Amanece”, letra de Alejandro Carrillo), un fragmento da ópera “Nabuco” de Verdi…  Moita variedade. Con certo aquel de humor galaico-británico, Rupert Twine recordou que a variedade é no noso caso froito dun experimento democrático: deixou que cada un dos membros escollese un seu tema favorito. Así, Rafael –inda sendo venezolano- seleccionou “Lela”. Como no coro temos xente que domina o inglés (unha profesora, unha xove acabada de licenciarse en inglés, unha contralto que viviu durante anos nos EEUU), tamén cantamos un par de cancións nesa lingua.

En galego entoamos catro temas: dous a proposta do director, “Cascabeis” e “Feliz, feliz Noiteboa”, os dous con textos en galego da poeta coruñesa Estíbaliz Espinosa. O cuarto, con arranxos musicais tamén de R. Twine, foi a nosa proposta persoal: “Vivir na Coruña”, tema doado de ser cantado polo público en xeral. Este día atrás, como xa deixei dito, falamos en “Portas Ártabras” da presenza da Coruña no cancioneiro popular galego e un membro da audiencia pediunos rematar o coloquio cantando e foi esta a escollida. Estaba alí, entre o público, o musicólogo Manuel Rico e enriqueceu a parte que funciona de refrán ( Vivir na Coruña /que bonito é, / andar de parranda [ou de varanda] e durmir de pé…) con estoutra estrofa, que el cantou: Aparta, loureiro verde, / deixa clarear a lúa; / estou no medio do monte / non vexo cousa ningunha. Fermosísima cantiga. Comentounos Manuel que esta combinación dos dous temas é coñecida como Foliada da Coruña e así foi cantada por varias agrupacións e corais ao longo do século XIX.

Rupert Twine versionou para o coro “Vivir na Coruña” xunto con “Ao pasar por Camariñas…”. Pas mal, por non dicir, “moi ben”. Queda igualmente delicioso, o resultado.

Pouco máis quería eu comunicarvos hoxe. Desde os cantos daqueles ancestros que acompañaban a Aníbal (“Himnos patrios” deixou dito o escritor latino, Silio Itálico, que cantaban aqueles destemidos galaicos) ata a nosa pequena (pero ben desfrutada, Coral Raiola), pasando polo emotivo acto do venres diante do teatro Rosalía de Castro, acto no que unha man de persoas –algunhas fomos convocadas pola asociación O Facho- cantou o himno galego para celebrar o aniversario da súa estrea no Gran Teatro da Habana, e malia non cantarse xa tanto como se cantaba, mostrámonos –moitos de nós- satisfeitos, felices de que as cántigas populares sigan sendo dignas de seren integradas na vida cotiá. Dignas de amor, nunca de inxusto desprezo. Unha vez -acabo como empecei, volvendo un pouco ao vivido-, unha vez estabamos nun ilustre College en Oxford (=Vao dos bois) e ao final do opíparo xantar (nun comedor, retratos dos próceres incluídos,  que recorda escenas cinematográficas de Harry Potter ou páxinas literarias do relembrado Javier Marías), algúns empezamos a cantar cantigas populares. Estaba eu sentada co noso amigo Alexandre Veiga. Alguén dixo polo baixo, “por favor, gallegadas aquí non, non é o lugar”. Nós, inasequibles ao desalento, démoslle con brío e que épico momento. Como gustaron as nosas voces!

Na vida hai de todo. Momentos máis épicos, momentos menos épicos. Arestora é o tempo do Nadal. Non sobra, en conclusión, cantar… Bo Nadal!