VISITANDO

VISITANDO O FOGAR DE SANTA LUCÍA

Nunca eu antes fora nin sabía sequera da súa existencia. E está ben cerquiña da nosa cidade, por certo. 

Un lugar venteado e con boas vistas e mellor toponimia: Visma-Mazaido, e comentábame logo Susana -porque inevitablemente sempre debo facer unha mínima preguntiña polos microtopónimos..., de feito preguntei incluso por un pequeno monte que se vía desde o comedor e tamén por un pedroulo magnífico integrado nunha propiedade en fronte do fogar, sen éxito, pero volverei...-, comentaba Susana que antes ao lugar lle chamaban Comeanda, verba que me parece preciosa. Chegamos en autobús e xa ao entrar vexo vellas placas que indican quen patrocinou (no presente non puiden comprobar: non quixen ser pesada nin acaparar a Susana con demasiadas cuestións: quen financia agora o fogar?). Nas placas citábase un par de entidades bancarias -unha delas xa desaparecida- e mais unha Institución, a Deputación Provincial da Coruña, pero iso non significa que a día de hoxe sigan contribuíndo. Susana neste sentido foi contundente: fáltalles financiación, andan sempre á quinta pregunta. E todos nós podemos axudarlles. O primeiro, dando a valer o seu labor. Sabendo que existen e comunicándollelo a todos os nosos amigos, familiares e coñecidos: existe o Fogar de Santa Lucía (como existiu noutrora un hospital para peregrinos e creo relembra que tamén para lazarados, na aldea de mariñeiros de Santa Lucía, situada antes de entrar ao perímetro amurallado, aló polo XV ou XVI, inda durante anos quedou a igrexa de santa Lucía como resto daquela obra humanitaria: hoxe conservamos o nome, barrio de santa Lucía, onde naceu a miña avoa, onde transcorren páxinas da narrativa pardobazaniana, onde mamá me compraba de nena un cornecho de pan, na praza de santa Lucía, e inda na Coruña do 2019 falamos da escalinata de santa Lucía).

Entramos en materia, meus queridos? Imos pois. Moitos de vós teredes lido no Evanxelio algún episodio onde se fala das segundas, terceiras..., sétimas oportunidades. Un paradigmático é do ser humano a quen queren lapidar por ser infiel, aquí é máis ben unha norma social (só se castigaba a unha das partes en función do sexo). Recoméndovos a lectura de san Xoán, sempre tenro e afectivo: neste episodio pronuncia Xesús a famosa frase que tire a primeira pedra quen estea libre dalgunha culpa, unha frase que pasa á historia das frases míticas e que podedes atopar ben documentada nos corpus lingüísticos nas distintas variantes (tira, tiraba, tirar, tire...; arrojar, arroje etc.). O interesante, o nuclear, é que o Mestre non xulga nin castiga: limítase amoroso a darlle á persoa susceptible de condea, castigo, marxinación, unha nova oportunidade de recomenzar a súa andaina vital. Así fan no fogar de santa Lucía coas mulleres que doutra forma vivirían tiradas ou marxinadas na rúa, sen un teito, sen un xantar diario, sen limpeza, sen autodignidade, sen unha man amiga. 

 (Marta e María, e María Vázquez fan de pandereteiras, cantan moi ben: elas foron alumnas queridas do club de lectura)

Ficamos moi emocionados. Moi impresionados. Os rapaces, nós os profesores. Todos. Elas tamén: cantaron para nós, riron, mostráronos as súas habitacións... E logo xantamos xuntos o que as nosas alumnas e os nosos alumnos, con certa axuda ás  veces dos da casa, cociñaron.

 (Arriba, Carmen, compostelá de corazón: non é para menos, con dicirvos que casou en san Fructuoso de Santiago...)

E escoitamos as palabras sabias de Susana. Dicíamo logo Mar no autobús, o que vale unha persoa como ela: dinámica, expansiva, comunicativa, chea de confianza no que fai, e de ilusión no que aínda se pode facer...

(O grao de mostaza, a presadiña de levadura que fermenta pan para moitos).

Moito, foi moito o que vivimos. Se eu non fose filóloga, se non amase xa as palabras, amábaas, oíndoa. Tanto é o poder que poden ter. 

Puxéronnos a alfombra vermella de benvida. E un corazón partido (como roto: pero no o da canción de Alejandro Sanz: partido como sinónimo de aberto, en contraposición a pechado en si mesmo: proclive a entregarse e/ou a compartir). Con lapis de cores porque somos variados, algúns temos punta... Relembrounos xa de entrada que hai persoas ao noso arredor que sufriron e sofren moito porque a vida non lles foi como nos foi a nós. Son 18 mulleres as que alberga arestora o fogar. Dezaoito seres humanos aos que non se lles pregunta ao chegar POR QUE, senón QUE, QUE NECESITAS?

 (Desde esa data, acolleron 350 mulleres: con certo orgullo dinnos que nestes últimos dous anos catro obtiveron un título formativo que lles permitiu exercer, traballar dignamente)

(Non sigo: dixemos xa o suficiente: se queredes colaborar desde a nosa casa, hai que falar con Antonio Fondo, mestre de solidariedade do Instituto. Desde fóra, supoño que con achegarvos ata alí, ou chamar por teléfono para ofrecer aquilo que vexades conveniente, ben roupa, ben libros -encántanlles por exemplo as novelas de suspense-, e así un longo etcétera).