luns, 8 de xuño de 2015

PRIMEIROS PASOS



Primeiros pasos

Hoxe presentámosvos un relato romántico e gótico asemade dunha nosa alumna, das mellores que tivemos este ano. No blog da biblioteca (ofarodesofia) xa nos presentou, en colaboración cun seu condiscípulo, un traballo máis que discreto sobre a obra rosaliana.

 (Cemiterio coruñés de san Amaro. Fotos tomadas da Internet)


Este relato de Ainhoa ten o cemiterio como contexto. Hai boas obras na historia da literatura que en parte, canto menos, transcorren aí: no adro da igrexa imaxinamos a Hamlet co cranio de Yorick, e vemos aos personaxes de Un ollo de vidro; antes de Castelao xa  declamaron no camposanto D. Juan e mais D. Álvaro. A propia Rosalía dedícalle un poema ao encantador cemiterio de Adina. Os coruñeses temos seres queridos no marabillosísimo de san Amaro (unha servidora, sen ir máis lonxe ten unha bisavoa, dúas avoas, un bisavó e un avó: as avoas descansan moi pretiño do bardo –“Aquí jaz o cantor da raza galega”): Galicia enteira ten figuras inmorrentes descansando no noso san Amaro. Unha boa man delas. Séxanos a todos no seu día a terra leve.

 (Este venres nas VIII xornadas de Clubs de Lecturas agasalláronnos a algúns dos presentes con este libro, moi aconsellable)

Tamén hai historias reais nun cemiterio que superan xenerosamente a ficción: acaban de agasallarme cun libro estupenso, de Werner Fuld, e apenas encetado, xa ficamos abraiados co episodio da vida de Dante Gabriel Rosetti, quen –no cemiterio de Highgate, onde repousan os restos de Carlos Marx, unha pasada de beleza de lugar, ao norte de Londres…- en 1869 abre ás agachadas a tumba da esposa Elizabeth, non por afán enfermizo de volver vela, non, senón para recoller un cofre onde depositara o manuscrito único que contiña todos os seus poemas e que ofrendara como prenda de amor no seu día… Pero o tempo, grande médico e curandeiro, fixéralle mudar de idea e a fama puido tanto... En fin, déixovos xa con Ainhoa.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Morte

Morte permanecía coma sempre no cemiterio, calculador, eterno, imperturbable. Vendo as ánimas ir e vir sen que ninguén o puidese detectar. Miraba cos ollos ocos a longa cola de mortalidade plasmada nas lápidas e nos vivos camiño do cadalso. Miles de flores vermellas colocadas polos visitantes,  que coma eles se consumirían co paso do tempo,  manchando dunha efémera cor a pedra. Todo lentamente se dirixía cara el, para atopar descanso.

O reino de seu era vasto e interminábel, tiña un corazón indolente que vagaba ao carón da desdita miserable que padecían as xentes.

Sen rumbo entre as tumbas a el dedicadas, pasaba os séculos observando o transcurso do tempo con apatía. Tiña visto marcharse xa varios eóns e seguiríaos a ver, porque Morte estaba presente en tódalas épocas, pois cada cal requería del. Ocorreu entón que a casualidade fíxolle unha visita, viuse virando a súa ollada cara o leste, onde alguén reparara na súa presenza. A imaxe dunha moza cuns ollos grises e pel pálida coma a alborada sorpredeuno. Seus beizos eran camelias nocturnas, pechadas nun morriñento sorriso, plantadas na face perfecta. Uns cabelos de cinzas que semellaban ondas na medianoite caían polos seus ombros nus ata rozar un vestido de gasa branca.

Cruzou a verxa do grandilocuente camposanto. Aqueles pés descalzos andaron case flotando sobre os pétalos das rosas murchas. Rompendo o silencio coa respiración e o bater do seu peito, nun mundo onde os corazóns calados dormían.

Vida albiscou con temor a figura osuda ataviada cun impecable traxe negro. A cara inexpresiva posuía unha pel semellante ao papel agretado polos anos, firmemente adherida aos ósos sen apenas carne entremedias. Os beizos daquel rostro ilexible eran unha raia fina e horizontal, a xogo cuns ollos infinitos. Detívose a unha distancia prudencial para miralos, sentindo  que se afundía nun pozo seco e escuro.

“Fixeches desaparecer todos os que amei. Velaquí  estou, tómame e lévame tamén”,  declarou ela.

Pese ao desexo de Vida, el non puido afastala de si mesma. A Vida non podía morrer, porque aquilo significaría a fin da propia Morte. Entre laios ela suplicaba que rematase coa súa existencia agónica,  xa que estaba completamente soa, illada dos mortais aos que bicaba ao nacer. Tendo que ver os seres que amou incondicionalmente emprender un rumbo inevitable.

Morte, que acollía a aqueles que o buscaban, compadeceuse da Vida: A única que, coma el, non podería descansar xamais. Enxugou as bágoas dela e ofreceulle unha malva que secou ao entrar en contacto cos seus dedos. Unha mirada agradecida e rota pola dor cravouse nos ollos buxáns de Morte e comezou a respirar, a respirar…

Así aconteceu que a vida e a morte se namoraron.
Buscaban nos beizos do outro o sentido dun universo decadente e cruel. As súas mans esforzábanse por manter o contacto durante uns fuxitivos segundos de ledicia ata que sentían dor. Pois Morte e Vida consumíanse mutuamente. Creación e destrución coexistindo, amándose, xerando a existencia do oposto... acabando con ela tamén. Endexamais poderían estar xuntos nin separados, só a unha distancia suficiente para contemplarse pero cun valado. Eran como o sol e a lúa, astros que brillan celestes e quérense únicamente durante uns intres ata que o universo os separe.

Mentres persistían no seu afán por seguir xuntos non podían evitar ver o dano que se inflixían o un ao outro. A vitalidade ía marchando do corpo de vida, cuxo corazón se volvía cada vez máis xélido. Morte sentía unha dor crecente producida polo amor, do que ata aquela non fora vítima.

Mais eran ditosos cando se atopaban nos brazos do outro, a pesares da agonía que lles producía sentir así a ambos.  As veces mirábanse, e sen tocarse, aloumiñábanse. Non había nada máis, nin tempo nin realidade capaz de apartalos neses intres poderosos.

Un día vida estaba a cantar. Coa súa linda voz de cristal entoou unha balada que fixo estremecer a Morte.

You used to captivate me
by your resonating ligh,
now I'm bound by the life you left behind.

Your face it haunts
my once pleasant dreams,
your voice it chased away
all the sanity in me.

This wounds won't seem to heal,
this pain is just too real,
there's just too much the time can not erase.                                                    Adoitabas engaiolarme
coa túa luz resoante,
agora estou atada a vida que deixaches atrás.

A túa cara embruxa
os meus soños máis agradables,
túa voz levouse
tódala cordura en min.

Estas feridas non semellan curar,
esta dor é demasiado real,
hai demasiadas cousas que o tempo non pode borrar.

Non o soportou máis, vela aproximarse ao seu mundo anque o ansiase, todo o sufrimento que resistía. Non podía murchar outra flor, por moito que amase tanta perfección e fermosura.
Unidos nun vals de bágoas danzaron toda a eternidade, pospoñendo a despedida que seguía á fin do baile. Pero que chegaría de forma ineludible.
                                      Ainhoa Grandío Álvarez, 1º bacharelato


Ningún comentario:

Publicar un comentario