domingo, 25 de maio de 2014

ENTREVISTAS A EX ALUMNOS

ENTREVISTAS AOS EX ALUMNOS

-Preséntate, por favor.
-Xosé Nieto Castro, 23 anos, coruñés. Licenciado en Historia, tratando agora de completar o mestrado de profesorado. Considérome unha persoa de moitas afeccións e inquedanzas.
-Volves ser alumno no instituto, pero agora alumno de mestrado. Notas cambios no instituto?
-Algunhas cousas cambiaron bastante, outras non tanto. Os edificios en si están practicamente igual, se cadra aínda un pouco máis deteriorados tras seis anos sen apenas reformas. O persoal do centro si que se renovou significativamente, e xa non quedan moitos dos profesores que me deron clase a min no seu momento. Recordo que alguén me comentou que tiveron lugar máis xubilacións nos últimos cinco anos que nos vinte anteriores. Supoño que é natural que uns vaian indo para que outros novos vaian chegando. Conste que fiquei sorprendido de atopar algún que outro veterano a quen xa me imaxinaba gozando dunha merecida xubilación.
Os cambios que máis me chamaron a atención foron os relacionados co regulamento interno do centro. Normas, disciplina, esas cousas. ¿Unhas poucas faltas de puntualidade agora acarrean unha amonestación? Comparada cos meus tempos de alumno, a época actual parece un reinado do terror, hehehe! Tamén suprimiron a cafetería, unha pena, aínda que entendo os motivos.
-E que nos dis da túa experiencia na Universidade? Que foi o mellor e que foi o peor?
-O mellor foi a xente que coñecín en Santiago de Compostela. O peor foi a cidade de Santiago de Compostela.
-Recordo que ti fuches un alumno deses que a USC chama “de excelencia”, pero non quixeches ir ao acto nin recoller o diploma nin o agasallo. Podemos saber por que non?
-Entérome agora de que se celebrou un acto, en serio. Nunca fun moi entusiasta dese tipo de cousas. É posible que teña esquecido por que non asistín, a verdade é que non me lembro.
-Proxectémonos cara ao futuro. Supoño que os teus proxectos a medio prazo pasan por preparar oposición ao ensino. Pero se quixésemos soñar, ti con que soñarías: con descubrir un documento precioso, por exemplo, un manuscrito de man de Colón onde este declara aberta e explicitamente onde naceu e onde se criou; un cranio super antigo que fose paralelo ao mellor descubrimento dos paleoantropólogos de Atapuerca; un novo guerreiro galaico cun enxoval de ouro marabilloso, unha tésera de hospitalidade dos de Elviña onde se fala dos brigantinos ou dos arrotrebas, ou que? Cal sería o teu arquetipo, o teu desiderátum, se é que o tes?
-Sí, o certo é que agora mesmo os meus plans a medio prazo consisten basicamente en superar as primeiras oposicións ás que me poida presentar – coas deste ano semella que non vai haber sorte nese sentido. Sobre os posibles descubrimentos que comentas, non teño ningún interese en coñecer o lugar de nacemento de Colón xa que non me parece un dato en absoluto relevante por moito que algún que outro nacionalista trasnoitado insista no contrario. Os cranios non entran dentro da miña especialidade pero o certo é que se trata dun tema que me interesa, aínda que case preferiría que o atopase alguén máis versado na materia, xa que eu probablemente non sería quen de o valorar correctamente.
Para ser sincero, o que máis interese me desperta é o campo da divulgación. Aínda non teño pensado ningún proxecto concreto ao respecto pero estou interesado, sobre todo, en difundir o que teño aprendido ao longo dos meus estudos – e os que poida adquirir mediante estudos e investigacións futuras. Acumular coñecemento académico pode ser moi bonito e estimulante pero ao final non serve de nada se non somos capaces de que ese coñecemento resulte proveitoso para o conxunto da sociedade. E para iso cómpre difundilo de xeito eficaz.
-Volvendo á realidade, gustaríache volver visitarnos pero xa con destino definitivo?
-Dende logo.
-Dinos que estás lendo agora. Aconséllanos tamén unha boa lectura para os amantes da historia.
-Agora mesmo estou a ler varios libros ao mesmo tempo: “Manhattan Transfer” de John Dos Passos, “Blood and Soil. A World History of Genocide and Extermination from Sparta to Darfur” de Ben Kiernan (en inglés, pois non teño noticia dunha edición española) e “Tiempo de odio” de Andrezj Sapkowski.
¿Unha recomendación? “Breve historia dos gladiadores”, de Daniel P. Mannix. Trátase dunha obra estupenda de carácter divulgativo, non resulta nada complicado de ler e ademais pode conseguirse a un prezo bastante aceptable. Eso si, abstéñanse individuos de estómago feble porque inclúe cousas que non se atreven a mencionar nos documentais máis explícitos.

-Moitas grazas por respondarnos, Xosé. Unha aperta e sorte!

EU LEVO O NOME DUN PERSONAXE LITERARIO

Eu chámome Sara. Sempre pensei que este era un nome realmente bonito, a pesar de que é moi común en todo o mundo…
            Hai pouco, lin un libro no que a protagonista se chamaba Sara. Estou a falar de Caperucita Roja en Manhattan de Carmen Martín Gaite. Este libro conta a historia dunha nena que vive en Brooklyn, un barrio da cidade de Nova York, e soña con poder ir a Manhattan, onde vive a súa avoa, á que admira moitísimo. Así que un día, cando os seus pais teñen que marchar a Chicago, Sara comeza unha aventura cara á Manhattan co fin de poder chegar ata a Estatua da Liberdade.


            Esta novela pareceume realmente interesante xa que Sara, a protagonista, é parecida en min en moitos sentidos.
            Durante todo o relato ela pretende alcanzar a liberdade, o cal é o máis valioso para Sara. Eu considero que a liberdade é ter a oportunidade de valerse un por si mesmo, un ben indispensable, é algo que todos deberiamos poder saborear.
            Aínda que, por outra banda, ao ser unha nena pequena, o personaxe parece un pouco infantil, e este é o aspecto co que menos me sinto identificada, porque creo que esa etapa xa a superei.
            A pesar de todo, este libro defende posicións que me parecen fundamentais, non só trata da liberdade, tamén o valor da sabedoría e o que significa a soidade entre as persoas, así como sentir admiración por alguén. Recomendo este libro a calquera de vosoutros, resulta moi entretido.
                                              
                                                           Sara Franco Prieto (2º de bacharelato).

xoves, 22 de maio de 2014

Dublinés, de Alfonso Zapico, e V. Woolf, de B. Ciccolini e Grazier


Este álbum de Alfonso Zapico, sobre a vida de James Joyce (Dublín 1882- Zúrich 1941), obtivo no ano 2012, o Premio Nacional de Cómic. É unha obra excepcional, que os amantes do escritor irlandés e da literatura contemporánea non deixarán de agradecer, pois a súa lectura, permítenos achegarnos dunha forma amena e rigurosa á vida azarosa e difícil deste escritor xenial, autor do Ulises unha das obras máis complexas e revolucionarias da historia da literatura universal. Desde a súa infancia dublinesa até a súa morte en Zúrich, canso e case cego, abatido pola enfermidade dunha súa filla, o autor, cunhas imaxes tremendamente expresivas, vainos levando polos escenarios familiares e afectivos (como a relación coa súa muller Nora Barnacle), así como polos seus desvelos como escritor e o seu deambular polas distintas cidades onde o levou o seu destino errante (unha vez que deixou Irlanda, á que apenas volveu, mais que sempre levou canda el, pois toda a súa obra é unha homenaxe a súa amada-odiada patria verde). París, Londres, Roma, Padua, Trieste, Zúrich sonnos mostradas polo autor con tanto detallismo e veracidade que semella que esteamos a acompañar ao escritor por estas belas cidades europeas da primeira metade do S.XX, nun tempo de máxima creatividade artística, mais tamén convulso e dramático. 

Unha obra densa, rigurosa, con momentos de dor, de amor e tristeza, e tamén con grandes doses de humor, o que fai que o lector se adentre con curiosidade crecente na vida de Joyce, ese escritor que cambiou para sempre a nosa visión da literatura. De tal xeito que despois do seu paso polos territorios da imaxinación, xa non houbo máis volta de folla.

O mesmo podemos dicir da obra e da vida doutra escritora excepcional: Virginia Woolf (Londres 1882- Sussex 1941). Na biblioteca do instituto encontraremos outro álbum excelente sobre esta escitora. Este cómic sobre V. Woolf, o mesmo que o anteriormente reseñado sobre Joyce, forma parte dunha colección de historias gráficas sobre grandes escritores que o Club de Lectura adquiriu para a biblioteca, que constitúen uns recursos didácticos de grande valía, non só para os amantes da lectura e da banda deseñada, senón tamén como apoio para as aulas de Literatura, nas diversas linguas nacionais e internacionais, así como para outras materias como Literatura Universal. A través desta colección podemos acercarnos á vida e a obra de escritores como Joyce, Virginia Woolf, Melville, Ray Bradbury, Federico García Lorca, Castelao, A. Fernández Paz, Miguelanxo Prado… e a outros autores e libros moi atractivos. 

Só cómpre pasar pola biblioteca, procurar os cómics e ficar engaiolados por palabras e imaxes. 

(Sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)

sábado, 17 de maio de 2014

LENDO A DÍAZ CASTRO

DÍA DAS LETRAS GALEGAS EN TRES.

PRIMEIRO
Dezasete de maio. Hai sol e floreceron os sabugueiros (a miña avoa coruñesa, nacida no barrio de santa Lucía e con raíces en Almeiras chamáballes biouteiros, quizais polas propiedades curativas que ten  esta planta, bieita xa que logo en bondades; sabugueiro, con todo, é verba fermosa, outra raíz potente, segue a liña do occidente e baixa ao sur, está en Jabugo, conservando o be intervocálico, sempre co k sonorizado, fronte ao saúco do dominio central).  Xa o dicían os grandes pensadores A lingua é compañeira do imperio.
            Penélope, a poesía paradigmática de Xosé Díaz Castro, a poesía que o eleva ás estrelas, que o fai partícipe do convite dos ases (di en ‘Terra do tempo’: Pro eu non fun escruído da convida!/ Hora e lugar me deron, nao e portos, / i a groria de levar esta inmortal ferida, / i a de alterar a hestoria dos vivos e dos mortos.), Penélope, digo, pon o dedo na chaga e aí fica eternamente aberta:

                        UN PASO adiante i outro atrás, Galiza,
                        i a tea dos teus soños non se move.
                        A espranza nos teus ollos se esperguiza.
                        Aran os bois e chove.

                        Un bruar de navíos moi lonxanos
                        che estrolla o sono mol coma unha uva.
                        Pro ti envólveste en sabas de mil anos, (…)
Que deita por esa ferida? Responderemos retomando as palabras que lle oímos o trece de maio, día de milagres, bo día para cantar verdades, ao poeta Xulio López Valcárcel, da Xeración poética dos 80, poeta galardonado con premios importantes, cando se dirixiu a nós no salón coruñés chamado ‘Portas ártabras’. Son estas: Inmobilismo, Frustración, Fracaso como pobo.
Penélope simbolizaría, simboliza todo isto. Hai moita verdade nesas terribles verbas. Con dor profunda hai que asumir o que non somos. É a Dialéctica da nosa existencia. É a Antítese do que quixeramos moitos de nós ser. Pero somos. Porque falamos galego, porque entendemos a quen fala galego. Pola lingua por excelencia somos. E inxertamos noutras linguas da nosa seiva creadora: Eis Cervantes, Saavedra, pais de Camõens, Machado, Gaite. E o galego é pai de  idiomas que procrearon imperios. Tampouco é xusto de todo punto falar de fracaso como pobo. Cal é o pobo triunfante? O que conquista o mundo? Dubídoo moito.
Vistes o último capítulo de House of cards? Kevin Spacy-Frank Underwood é xa Presidente da nación máis poderosa, teoricamente, do planeta. Entra no despacho do Capitolio. A cámara enfoca lentamente como se aproxima á mesa, como apoia as mans, unha a unha, palma a palma: vemos os símbolos: as barras, as estrelas, a aguia calva norteamericana, a propia ventá sobre a capital do país; entón dá un par de toques secos, seguidos cos cotenos na mesa. Acaba o capítulo.
Os símbolos son tamén poder. Imprescindibles.
            Na obra cume de Díaz Castro están moitos dos símbolos que definen  Galicia: a cruz (teño diante dos ollos, na casa de aldea, o Escudo de Galicia: a hostia no cálice, as sete cruces, as sete provincias do vello reino: o primeiro reino católico de Occidente), a pedra (Compostela: lemos en O berro das pedras:
a Catedral, a grande Galiña deitada no medio das leiras.
                                   ***
Dolorosamente, Compostela, dolorosamente
            te amaron hastra que o teu nome
bourou nas mesmas estrelas, Galaxia que inda cansa
            o pescozo dos homes!

Velaí, velaí o outro símbolo, as estrelas, a nosa Galaxia, o Camiño que fixo Europa (e son palabras de Goethe as que subxacen e afloran mesmamente, como os sabugueiros).
Que máis quixer un pobo para ser, para estar, para merecer un respecto na Historia? Só nos falta conciencia, quizais. Conciencia de nós mesmos. Conciencia e coñecemento. Iso sempre. Son 32 poemas, Nimbos de Xosé María Díaz Castro ten un número próximo ao de Cantares Gallegos, máis aínda que De catro a catro. Pero claro, meus amigos, que ten que ver a cantidade coa calidade? Xa me contaredes. Na tertulia posterior á conferencia, relembramos tamén nas Portas Ártabras, a Mendiño. Porque, naturalmente, só con Penélope xa situariamos o lucense na Galaxia das Letras.


(o poeta Xulio L. Valcárcel falando nas Portas Ártabras)

SEGUNDO 
Celebramos onte no instituto a entrega do premio do primeiro Concurso de Microrrelatos Día das Letras. Só a nivel de ESO. A gañadora foi a alumna de cuarto Laura Carballo Franceschini. Díxonos a súa profesora de lingua, Susana Piensos, que é unha alumna boa, con aptitudes para a creación e recordounos que xa fixera un par de espléndidos haikús para os cadernos literarios do centro. O tema do microrrelato é propio da adolescencia, etapa de incertezas. Ao xurado gustoulle esa imaxe do interminable… Non leva título:

            Despertou naquela illa, pero, estrañamente, era unha especie de bucle inacabable, infinito. Era xa a sexta vez que se tiraba polo acantilado da zona leste nun intento de suicidio, pero non conseguía quitarse a vida. Que debía facer? Tolear? Era irónico que na realidade houbese tanta xente loitando por manter a súa existencia, e el, en cambio, polo contrario.


Parabéns unha vez máis, Laura! Confiamos en que nos darás novas satisfaccións literarias.
(Entrega do premio a Laura na Biblioteca do Instituto)

TERCEIRO 

Xa saberedes que un negocio de alimentación de ámbito galego nutriunos onte venres cun agasallo lírico e tradicional: unha coidadosa edición de cantigas do pobo, feita por Manuel Rico e Antón Santamarina. Delicadas flores na portada (por algo estamos en maio) e recendentes letras que chaman á comunicación coral. Cantamos por moitas razóns, o libriño convídanos a que repasemos as causas, os motivos polos que un ser humano canta. Íntima unión a que hai entre nacemento da música e da linguaxe. A nós persoalmente chámanos a atención as variantes (por exemplo, na terra da miña nai, Valdeorras,  hai unha variante toponímica naquela que di Ao subila e ao baixala, mira Maruxiña, mirá, a costiña d’ Olivedo, mirá…, e na terra do meu home, Trasdeza, cantaban doutra maneira aqueloutra: Haiche tempo fuches miña/ e agora véñoche vere,/, que che quero perguntare,/ se queres volver a sere). Dígolle ao meu sabio compañeiro de fatigas, un pouco por dicir,  Que riqueza de variantes, e por que haberá tantas…? E dime el: Porque a memoria da xente é fraca. Está ben, é un enfoque que me fai sorrir. Recordemos, entón, que a trasmisión deste xénero de literatura é tradicional, ancestralmente oral e que, efectivamente, a través do tempo e do cambio de emisor, esquécense cousas, e así recréanse, repóñense, e incluso podemos hipotizar que interviría a estética do discurso: un pode cambiar algo a mantenta, pensando que mellora o verso. Parabéns aos autores da edición, parabéns aos empresarios polo bo criterio!

mércores, 14 de maio de 2014

Banda deseñada: Ardalén, de Miguelanxo Prado

Ardalén é un cómic escrito e debuxado por Miguelanxo Prado.
O tema trata (principalmente) sobre a memoria e como esta pode mesturar as cousas de tal modo que un olvide até a súa propia identidade. A historia pode ter algunhas secuencias que non se comprendan a primeira vez, o que require unha segunda lectura, pois convén darlle máis dunha volta ás imaxes e ao argumento para comprendelo na súa totalidade. Recoméndovos pensar profundamente cada cousa que non entendades xa que pode ser un chisco complicado. Iso só ao principio, pois pouco a pouco imos captando o sentido final desta historia tan humana.
O argumento está moi traballado por parte de Miguelanxo e cada viñeta é unha pequena obra de arte que merece ser contemplada un bon rato. Un non se cansa de contemplar cada detalle, cada imaxe, unha por unha cada páxina. É por iso que vos recomendo que, unha vez rematada a lectura, volvades con calma ao principio, simplemente polo puro pracer de gozar dos debuxos, das cores incribles, dunha historia tan fermosa.
Germán Tojeiro Graíño. 3ºESO
(sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)

luns, 12 de maio de 2014

A NOSA CASA (5)

A NOSA CASA (5).

Hai tempo que non visitades a nosa casa. Se vos achegades camiñando polos corredores de madeira do pavillón vello, miraredes os cabelos, o rostro do tempo nesta muller que no seu día debeu labrar na escaiola Isidoro Brocos.
            É unha cabeza con certo engado. Atráenos. O meu colega e amigo Raúl Trillo dime que si, que seguramente é da autoría de Brocos. Descríbema, pídolle. Como podes ver, o modelado ten unha factura propia dun mestre con oficio. Non é traballo de afeccionado. Os trazos da cara suxeridos sen definir ou o modelado das trenzas con presión dixital buscan unha expresividade alén dun obxectivo académico. Pregúntolle que representa na súa opinión: Muller galega do pobo? Quixera que Raúl me dea o seu propio enfoque. É un busto feminino con trenzas e pano pero a min non me resulta moi familiar o carácter folclórico.
            Esas palabras son precisas e exactas, quedo con elas: Busto feminino con trenzas e pano. E con todo, digovos que a min si que me resulta familiar o seu carácter galaico.
            Logo amósolle as fotos á miña irmá arqueóloga: Non che recorda a Dama de Elche?, e ela di: Máis ben a de Baza.
            Hai anos, cando Raúl e mais eu nos fixaramos por primeira vez nesa cabeza (maltratada e acantoada, aló arriba dun armario), vimos que o interior estaba oco, pero reenchido con papeis amolachados, enrugados. Eran copias amareleadas dun bando municipal coruñés de finais do XIX. Eu quedara cunha delas pero xa non sei onde a puxen, e ben que o sinto.



 (Sinatura de Brocos que aparece noutra escaiola conservada no instituto)
(fotos feitas por Raúl Trillo)
Falemos agora de Isidoro Brocos: Na Gran Enciclopedia Gallega, e sobre todo, no tomo XV de Galicia Arte (Hércules edicións) tendes cumprida información sobre el, vertida por Fernando Mon e por José Manuel López Vázquez. Sabemos, por exemplo, que foi mestre de modelado do rapaz Pablo Picasso (e J. M. López engade que Picasso sempre o relembrou como un bo profesor) na Escola de Artes e Oficios, que eu inda cheguei a coñecer, sita na planta de entrada ou planta baixa do noso edificio. Parte da súa obra pode verse no Museo de Belas Artes da Coruña, no Museo Provincial de Pontevedra, na igrexa castrense do santo André na Coruña, na de san Xián de Ferrol, na Colección Caixa Galicia e no Museo das Peregrinacións de Santiago. Ademais, sabemos que era amante das tertulias: colega e conterturlio de artistas como Román Navarro, Modesto Brocos (irmán seu), Alfredo Souto, Serafín Avendaño, Silvio Fernández, Vaamonde, Parada Justel, frecuentaba a Cova Céltica coruñesa, e foi membro da Real Academia Galega. Unha honra para o noso centro poder dicir aquí estivo, aquí ensinou, aquí creou Isidoro Brocos.


martes, 6 de maio de 2014

Biografías lectoras (IX): Xabier P. DoCampo


1. Cal foi o primeiro  libro en galego que liches?
Estou seguro. Foron uns folletos en tamaño de oitavo que chegaban á casa  cada ano: O gaiteiro de Lugo. Tratábase dun calendario agrícola, totalmente escrito en galego e cheo de datos referidos aos traballos da terra, pero tamén contiña outras cousas coma artigos curtos, refráns, adiviñas e cousas así. Aló por finais dos anos cincuenta (1958?) aparece na casa un exemplar de Terra Chá, de Manuel María e ese é o primeiro que lembro co formato de libro. Tamén lembro que o mercara meu pai ou meu padriño na libraría Celta de Lugo, na rúa de San Marcos.

2. E en castelán?
En castelán foi un exemplar en formato grande d’A illa do tesouro que apareceu pola casa, en 1954 ou 1955 de xeito medio misterioso, porque me resulta raro non telo visto antes.

3. Un libro que fose especialmente importante na túa vida?
Esa lectura ou lecturas, porque foron varias d’A illa do tesouro, estou seguro que foron as que me fixeron lector. Nunca imaxinara que un libro puidese conter tanta emoción, tanta fascinación e tanta beleza como encontraba e encontro eu naquel.

4. Que libro che prestaría ler agora en galego?
Non sei se comprendo ben a pregunta, por iso contestarei desde dúas interpretacións dela.
Eu leo e releo continuamente a Cunqueiro. Préstame a súa lectura calquera día e a calquera hora, nomeadamente o Merlín e familia. Cando teño un tempo de vagar no que me poño a ollar de arredor a ver a que boto man, invariabelmente pillo un libro de Cunqueiro, por exemplo un libro de artigos.
Agora ben se a pregunta se refire a que libro querería ver traducido ao galego, entón son moitísimos dos que leo traducidos ao castelán. Agora ben, non quero ler traducido ningún libro que eu sexa quen de ler na súa lingua orixinal.

5. E en castelán?
Tamén son moitos os autores e autoras que leo con gusto a calquera hora. Non son capaz de escoller: Cortázar, García Márquez, Carpentier, Asturias, Borges, Onetti, Rulfo... Lorca, Cernuda, Juan de la Cruz, Valente, Martín Gaite, Martín Garzo, Javier Marías...

6. Cal pensas que podía ser un libro que lle gustaría ler á xente nova?
Merlín e familia, Xente ao lonxe, Ilustrísima... Estou a escribir segundo se me veñen á cabeza... A xente nova pode ler os mesmos libros ca xente vella, moi en especial se conta con alguén ao lado que o acompañe na lectura, pero só como quen acompaña nunha viaxe: facendo reparar naquilo que se lle podía escapar.

7. Algún título para agasallar a un amigo ou amiga?
Un sempre adoita agasallar co último que lle produciu unha lectura pracenteira. Aquilo que ten máis fresco. Pero  con frecuencia eu adoitaba agasallar obras de Rosalía de Castro.

8. Que libro tés neste momento enriba da mesiña de noite ou no e-book?
Estou coa tradución ao galego do Ulisses de Joyce e cunha novela curta moi interesante, O derradeiro libro de Emma Olsen, de Berta Dávila.

9. E cal está agardando hai moito tempo por ti?
Creo que moi pronto me vou pór a ler unha vez máis (creo que será a terceira) Moby Dick de Herman Melville. Teño ganas de lle facer unha lectura ben vagarosa.

10. Houbo algúns textos ou autores que che quedasen na memoria para sempre?
Sei moitos comezos de grandes novelas:
«Muchos años después, frente al pelotón de fusilamiento, el coronel Aureliano Buendía había de recordar aquella tarde remota en que su padre lo llevó a conocer el hielo» (Cien años de soledad, Gabriel García Márquez)
«Lolita, luz de mi vida, fuego de mis entrañas. Pecado mío, alma mía.» (Vladimir Navokov, Lolita)
«¿Encontraría a la Maga? Tantas veces me había bastado asomarme, viniendo por la rue de Seine, al arco que da al Quai de Contí...» (Julio Cortázar, Rayuela)
«Vine a Comala porque me dijeron que acá vivía mi padre, un tal Pedro Páramo.» (Juan Rulfo, Pedro Páramo)
E, xaora...
«Quizabes mellor que dicila fora pintala, a selva de Esmelle, que cai á man dereita, vindo para iste reino pola banda de León.» (Álvaro Cunqueiro, Merlíne familia)
«Téndome pedido o fidalgo Trelawney, o doutor LIvesey, e o resto daqueles cabaleiros que escribise  todos os particulares sobre a Illa do Tesouro...» Robert Louis Stevenson, A illa do Tesouro)

11. Algúns versos dun dos teus poemas favoritos?
Ouh miña Terra Chá, amada dende lonxe,
poboada de ventos e carpazas,
por onde o Miño pasa caladiño
para non despertar tanto tanto silencio
que envolve bruscamente ceo e terra!
(Manuel María, Terra Chá)

Quedéme y olvidéme
el rostro recliné sobre el amado;
cesó todo, y dejéme
dejando mi cuidado
entre las azucenas olvidado.
(Juan de la Cruz, Noche oscura del alma)

Imos plantar unha cerdeira nova,
temos que darlle esa alegría ó vento.
(Antón Avilés de Taramancos, Os poemas da ausencia)
Xabier P. DoCampo
Club de Lectura (sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)

luns, 5 de maio de 2014

Biografías lectoras (VIII): Mercedes Rey Alonso

1. Cal foi o primeiro libro en galego que liches?
    A esmorga, de E. Blanco Amor.

2. E en castelán?
   Non o recordo.

3. Un libro que fose especialmente importante na túa vida?
    El perro de los Baskerville, de A. C.  Doyle; El extranjero, de A. Camus; Cien años de soledad, de García Márquez; El túnel, de Sábato; Rayuela, de Cortázar; os contos de R. Carver, Lino Novás Calvo, Sherwood Anderson, Bryce Echenique…

4. Que libro che gustaría ler  agora  en galego?
    A Praia dos afogados, de Domingo Villar.
    Códice Calixtino, Luz Pozo Garza.

5. E en castelán?
    Rebeldes, de Sándor Marái; algún de Stefan Zweig ou Arthur Schnitzler, por exemplo.

6. Cal pensas que podía ser un libro que lle gustaría ler á xente nova?
    O pintor do sombreiro de malvas de Marcos Calveiro.
    La cena, de Herman Koch.
    La conjura de los necios, O’Toole.
    El palacio de la medianoche, Ruiz Zafón.

7. Algún título para agasallar a un amigo ou amiga?
    Los detectives salvajes, de Roberto Bolaño.
    La mujer justa, de Sándor Marái.

8. Que libro tes neste momento enriba da mesiña de noite ou no e-bok?
    Crónica del pájaro que da cuerda al mundo, de Murakami,; Liberación, de Sándor Marái; os relatos de Chéjov.

9. E cal está agardando hai moito tempo por ti?
    Contrapunto, de Aldous Huxley; La región más transparente, de Carlos Fuentes; La montaña mágica, de T. Mann…

10. Houbo algúns textos ou autores que che quedasen na memoria para sempre?

11. Algúns versos dun dos teus poemas favoritos?
     - Si yo fuese Dios / y tuviese el secreto, / haría un ser exacto a ti; / lo probaría / (a la manera de los panaderos / cuando prueban el pan, es decir: /
con la boca), / y si ese sabor fuese / igual al tuyo, o sea / tu mismo olor, y tu manera / de sonreír, / y de guardar silencio, / y de estrechar mi mano estrictamente, / y de besarnos sin hacernos daño […] Me basta así, de Ángel González.
   - Para que tú me oigas / mis palabras  se adelgazan a veces / como las huellas de las gaviotas en las playas. Pablo Neruda.

Mercedes Rey Alonso, profesora 
 Club de lectura (sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)

sábado, 3 de maio de 2014

Os nosos poetas: Carla Brenlla

Bosque claro, refugio de mi calma,
párame el corazón desbocado,
que no hay nadie en el mundo preocupado
que arregle los trozos de mi alma.
Dueña de mí, con su palma en mi mano,
ella, que de esperanzas me ha privado,
buscando otros bosques se ha marchado,
se muere, mi corazón de desalma.
No quiso socorrerme con sus brazos,
le da igual si floto o si me hundo,
a esa amada que me rompió en pedazos.
Hora de quitarme todos sus lazos,
olvidarme para siempre del mundo,
que la muerte me ofrezca sus abrazos.
Carla Brenlla, 1º Bacharelato
(sección coordenada por Xosé Pérez Mondelo

venres, 2 de maio de 2014

Os nosos poetas: Uxía Couto

Érase una mujer tan hermosa
Que hasta Atalanta la envidiaba
Cuando sonriendo se encontraba
Corriendo por la explanada selvosa
Como una ninfa sigilosa.
Yo la veía.  Y me enamoraba.
A un espejismo me afanaba
Sin ver la realidad enpozoñosa
Que escondía su falsa mirada.
Ella anhelaba ser libre, sin amar
Se fue, dejando mi alma ahogada
Se fue, anhelando ser libre viento
Se fue, queriendo como un ave volar
Se fue, sin apenas resentimiento
Uxía Couto, 1º Bacharelato
(sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)