sábado, 27 de xuño de 2015

Biografías Lectoras (XI): Pilar Pallarés



1- Non lembro cal foi o primeiro exactamente. Entre os primeiros, Os vellos non deben de namorarse, O Catecismo do labrego de Lamas Carvajal, A esmorga, Elipsis e outras sombras de Ferrín, a poesía de Rosalía.


2- Un dos primeiros foi La busca, de Baroja. Cando era unha cría fixen unha noveliña imitándoa.


3- Impactoume Los miedos, de Blanco Amor, que comprei nunha Feira do Libro e que el me asinou, despois de me advertir de que quizais era demasiado nova para o ler. E marcoume A montaña máxica, de Thomas Mann. Desde os doce anos, cada verán fracasaba na súa lectura, até que un ano fun capaz de lle meter dente.

Tamén me fascinaron na adolescencia Historias e invenciones de Félix Muriel, de Dieste, e a poesía de Neruda. E un pouco máis adiante Longa noite de pedra, de Celso Emilio Ferreiro.

4- Unha terceira novela de Begoña Caamaño, mais para iso tería que continuar entre nós. Desgrazadamente, non é así.


5- A poesía de Julio Llamazares, que xa teño pedida nunha libraría.


6- Para alguén de dezaseis ou dezasete anos, Xente ao lonxe, de Blanco Amor.


7- Muller de barro, de Joyce Carol Oates e Morgana en Esmelle, de Begoña Caamaño.


8- Unha soedade demasiado ruidosa, de Bohumil Hrabal, aínda que non está na mesa de noite, porque non gosto de ler no leito. Fíxeno obrigadamente en moitas convalecencias.

9- Paradiso, de Lezama Lima. Compreino hai moitísimos anos, mais está sen tocar.


1O- Pimentel e Sombra do aire na herba, todo Cunqueiro, Conrad e O corazón da escuridade, Djunna Barnes e O bosque da noite, Jean Rhys e Ancho mar dos Sargazos, Rosalía e El caballero de las botas azules, Melville e o seu Bartebly, e tamén Benito Cereno. Última fuxida a Harar, de Avilés de Taramancos, Madame Bovary, de Flaubert, Diario de una enfermera, de Isla Correyero, Laços de Família ou A Paixao Segundo G. H. de Clarice Lispector, Suite francesa, de Irene Nemirovsky. E moitos máis.

11- “Amante, no meu vaso aínda canta a sede” ( “Soedades da miña branca señor”, Dona do corpo delgado, Cunqueiro). Encantáballe a Manuel María.

Ou tamén: “Ollo nos cupos da família os nomes / dos visavós, dos vellos que me deron/ este corpo mortal que son agora./ Sinto os seus dedos antigos/ a percorrerme os ósos mentras aran...”. Forman parte dun poema marabilloso de Avilés de Taramancos, do seu libro póstumo Última fuxida a Harar.


Pilar Pallarés, poeta
(Sección Coordinada por Xosé P. Mondelo)

Ningún comentario:

Publicar un comentario