1-
Non lembro cal foi o primeiro exactamente. Entre os primeiros, Os
vellos non deben de namorarse,
O
Catecismo do labrego de
Lamas Carvajal, A
esmorga,
Elipsis
e outras sombras
de Ferrín, a poesía de Rosalía.
2-
Un dos primeiros foi
La busca,
de Baroja. Cando era unha cría fixen unha noveliña imitándoa.
3-
Impactoume
Los miedos,
de Blanco Amor, que comprei nunha Feira do Libro e que el me asinou,
despois de me advertir de que quizais era demasiado nova para o ler.
E marcoume A
montaña máxica,
de Thomas Mann. Desde os doce anos, cada verán fracasaba na súa
lectura, até que un ano fun capaz de lle meter dente.
Tamén
me fascinaron na adolescencia Historias
e invenciones de Félix Muriel,
de Dieste, e a poesía de Neruda. E un pouco máis adiante Longa
noite de pedra,
de Celso Emilio Ferreiro.
4-
Unha terceira novela de Begoña Caamaño, mais para iso tería que
continuar entre nós. Desgrazadamente, non é así.
5-
A poesía de Julio Llamazares, que xa teño pedida nunha libraría.
6-
Para alguén de dezaseis ou dezasete anos, Xente
ao lonxe,
de Blanco Amor.
7-
Muller
de barro,
de Joyce Carol Oates e Morgana
en Esmelle,
de Begoña Caamaño.
8-
Unha
soedade demasiado ruidosa,
de Bohumil Hrabal, aínda que non está na mesa de noite, porque non
gosto de ler no leito. Fíxeno obrigadamente en moitas
convalecencias.
9-
Paradiso,
de Lezama Lima. Compreino hai moitísimos anos, mais está sen tocar.
1O-
Pimentel e
Sombra do aire na herba,
todo Cunqueiro, Conrad e O
corazón da escuridade,
Djunna Barnes e O
bosque da noite,
Jean Rhys e Ancho
mar dos Sargazos,
Rosalía e El
caballero de las botas azules,
Melville e o seu Bartebly,
e tamén
Benito Cereno.
Última
fuxida a Harar,
de Avilés de Taramancos,
Madame Bovary,
de Flaubert, Diario
de una enfermera,
de Isla Correyero, Laços
de Família ou
A
Paixao Segundo G. H.
de Clarice Lispector, Suite
francesa,
de Irene Nemirovsky. E moitos máis.
11-
“Amante, no meu vaso aínda canta a sede” ( “Soedades da miña
branca señor”, Dona
do corpo delgado,
Cunqueiro). Encantáballe a Manuel María.
Ou
tamén: “Ollo nos cupos da família os nomes / dos visavós, dos
vellos que me deron/ este corpo mortal que son agora./ Sinto os seus
dedos antigos/ a percorrerme os ósos mentras aran...”. Forman
parte dun poema marabilloso de Avilés de Taramancos, do seu libro
póstumo Última
fuxida a Harar.
Pilar
Pallarés, poeta
(Sección Coordinada por Xosé P. Mondelo)
(Sección Coordinada por Xosé P. Mondelo)
Ningún comentario:
Publicar un comentario