martes, 17 de decembro de 2013

Lendo a Risco

Hoxe, co grupo do venres, no que hai varios alumnos de 4º da ESO, falamos do que lemos na última semana. É un día frío pero con sol. Os rapaces baixan cos bocatas envoltos en papel de prata.
Carmen fálanos do que leu ela. Fálanos de O lobo da xente, de Vicente Risco. Revivimos o outono coa follaxe estrada na fraga, o sequeiro onde pasa a noite Ánxel, o ruído na porta, como se agacha arriba o rapaz, a entrada do enorme lobo e a súa procura da caloriña do lume na pequena lareira acesa. Asistimos ao acto estupendo, tan teatral, da muller loba que quita a pel de lobo e a deixa a un lado.
-Coma se fose un abrigo, de quita e pon –comento.
E Carmen admírase da rapidez e intuición con que procede o protagonista masculino, zas!, colle a pelica e guíndaa ao lume. E ela fica desencantada. Explica a historia da maldición materna. Loba…! Dá un pouco de arrepío. E entón eu dígolles que aprendan para cando sexan pais, que nunca se lles ocorra falarlles así aos fillos. Estamos todos case que instalados nun mundo entre mítico e ancestral lendo ao autor ourensán. Pregúntolles se oíron falar das valquirias. Asenten. Saben que levan ao paraíso dos xermanos as almas dos guerreiros que morreron con gloria. Eran fillas de Odín.
- Pois elas tamén tiñan unha pel de cisne, coa que voaban,  de quita e pon –aclaro.
Iso non o sabían. Busco máis pelicas deste tipo marabilloso. Vénme Brancaflor ás mentes.
-Cando o protagonista masculino dese conto necesita a axuda de Brancaflor, vai na súa  procura e nunha versión galega ve que chegan ela e as irmás en forma de pomba, e vanse bañar. Brancaflor saca a pel de pomba e déixaa a un lado e métese na auga, el daquela colle a pel e agáchalla, non lla devolve se ela non o axuda.
Pregúntolles se saben máis historias de pelicas de quita e pon. Non saben. Diríase que se entristecen por non saber. Coma se se crease unha especie de desencanto silencioso, brevísimo, porque Cristina toma rapidamente a palabra:
 -Profe, eu o que sei é que o meu avó foi o primeiro en facer un barco de vapor de madeira.
-Como? A ver iso, repite…
-Si, profe, mesturaba madeira e carbón… E chamábase ‘La Delfina’ porque ese era o nome da miña avoa.
-E onde o botaron?
-Nos asteleiros de Ribadeo. E foi o primeiro barco de vapor de Galicia.
Pareceunos unha historia igualmente marabillosa. E xa nos gustaría saber máis… A ver se hai sorte.
Mentres, propóñolles que leamos un par de capítulos, todos e cada un de nós na casa, do Robinson Crusoe para o próximo venres. Dinme que si.

2 comentarios:

  1. Na tradición dos pobos gaélicos do norte das illas británicas aparecen os selkies, seres con forma de foca que en terra quitan a pel de animal e teñen apariencia humana. Son moi fermosos, e hai numerosas lendas de homes que sorprenden a unha selkie e lle esconden a pel para tomala por esposa. As selkies son compañeiras fieis, pero botan de menos o mar e se atopan a súa pel de foca -ás veces con intervención dos fillos do matrimonio- volven a el inmediatamente. É chamativo o detalle de que a pel nunca sexa destruida polo home para evitar isto; lamentablemente descoñezo o motivo.

    ResponderEliminar
  2. Eu creo, Suso, que o sorprendente é máis ben o caso de Ánxel, destruíndo intuitivamente a pel (pero claro, Risco valora a intuición coma método de coñecemento). Que o home garde a pel de foca para o meu entender case resulta lóxico: é a pel primeira, é símbolo da orixe, é case un símbolo do pasado: ningún ser humano, normalmente, é capaz de vivir sen pasado. É unha hipótese.

    ResponderEliminar