luns, 7 de abril de 2014

PRIMEIROS PASOS


Primeiros pasos (I)

Imos ver se os nosos dilectos alumnos, os cazatesouros dos martes, son quen de dar os primeiros pasos pola creación literaria. Sen grandes pretensións iniciais. Propúxenlles varios nomes para titular este capítulo e nada lles gustaba. E xa vedes, así sen máis, demos con este. Oímos na tele días atrás que no pazo do Congreso en Madrid hai un salón ao que chaman Dos pasos perdidos. Que nome evocador! Non sei por que, ao dicilo penso en Galaaz, será pola cadeira alí baleira, como perdida, esperando que el dea os seus primeiros pasos no mundo da cortés e inmorrente aventura… Metáfora da vida. En fin, é inevitable mentar igualmente a Alejo Carpentier. Se eu tivese que exiliarme nunha illa deserta, ese libro seu, Los pasos perdidos, sería un dos doce libros que quixera ter de compaña fiel.
Debo dicirvos, tamén, que lles propuxen brevísimos modelos: tres en concreto. Un, a especie de aforismo de César (Cheguei, vin, vencín), outro, o mítico microrrelato de Monterroso (o do dinosaurio), e un terceiro modelo, unha daquelas Kenningar ou metáforas primitivas, tan do gusto de Borges e da épica europea (o bosque das augas, os navíos). Esta é, así pois, a primeira  entrega (non carecen de certa tenrura):
Entón o monstruo ruxiulle con toda a forza posible
                                                                                                              Mario Brenlla (2º ESO)
A estrela
Todas as noites de verán un neno ollaba para o ceo e miraba as estrelas, había unha que lle chamaba a atención, era grande e brillante, sempre lle pedía o mesmo desexo: “Que o mundo teña paz”. Chegou o inverno, e as nubes non deixaban ver as estrelas, pero o neno seguía pedindo o mesmo desexo. Oxalá se faga realidade o desexo!
                                                                               Juan Andrés Justo (2º ESO)
Desde el acantilado, a la luz del faro, atisba las velas del navío que se aproximaba peligrosamente hacia las rocas.    
                                                                                                                              Carolina  Ojea (2º ESO)
Achegándome ao meu pobo, o vento, cargado de mar, dáme na cara e doume de conta de que xa estou no meu lar.
                                                                                                                             Lucía Blanco (2º ESO)




(O barco de Gokstad, exhumado dunha mámoa na ribeira dun fiordo de Oslo. Foto tomada do libro "Culturas", na ed. do Círculo de Lectores" de 1974)

Ningún comentario:

Publicar un comentario