Primeiros pasos (I)
Imos
ver se os nosos dilectos alumnos, os cazatesouros dos martes, son quen de dar
os primeiros pasos pola creación literaria. Sen grandes pretensións iniciais.
Propúxenlles varios nomes para titular este capítulo e nada lles gustaba. E xa
vedes, así sen máis, demos con este. Oímos na tele días atrás que no pazo do
Congreso en Madrid hai un salón ao que chaman Dos pasos perdidos. Que nome evocador! Non sei por que, ao dicilo
penso en Galaaz, será pola cadeira alí baleira, como perdida, esperando que el
dea os seus primeiros pasos no mundo da cortés e inmorrente aventura… Metáfora
da vida. En fin, é inevitable mentar igualmente a Alejo Carpentier. Se eu
tivese que exiliarme nunha illa deserta, ese libro seu, Los pasos perdidos, sería un dos doce libros que quixera ter de
compaña fiel.
Debo
dicirvos, tamén, que lles propuxen brevísimos modelos: tres en concreto. Un, a
especie de aforismo de César (Cheguei,
vin, vencín), outro, o mítico microrrelato de Monterroso (o do dinosaurio),
e un terceiro modelo, unha daquelas Kenningar
ou metáforas primitivas, tan do gusto de Borges e da épica europea (o bosque das augas, os navíos). Esta é,
así pois, a primeira entrega (non
carecen de certa tenrura):
Entón o monstruo ruxiulle con toda a forza
posible
Mario Brenlla (2º ESO)
A estrela
Todas as noites de
verán un neno ollaba para o ceo e miraba as estrelas, había unha que lle
chamaba a atención, era grande e brillante, sempre lle pedía o mesmo desexo:
“Que o mundo teña paz”. Chegou o inverno, e as nubes non deixaban ver as
estrelas, pero o neno seguía pedindo o mesmo desexo. Oxalá se faga realidade o
desexo!
Juan Andrés Justo (2º ESO)
Desde el
acantilado, a la luz del faro, atisba las velas del navío que se aproximaba
peligrosamente hacia las rocas.
Carolina
Ojea (2º ESO)
Achegándome ao meu pobo, o vento, cargado de
mar, dáme na cara e doume de conta de que xa estou no meu lar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario