Eu, pola miña banda, tiven a sorte de ter unha aldea, de coñecer a nosa lingua de preto e de ver este conflito lingüístico dende os dous lados. E, sen dúbida, posiciónome do lado dos galegofalantes. Tras anos vivindo este conflito o que vexo é que na cidade cada vez se esquece máis a nosa lingua e que nas aldeas séguese mantendo. É dicir, o de sempre, aínda hai moita xente que relaciona o galego co rural e o castelán coa cidade. O lóxico sería que en Galicia se falase maioritariamente en galego pero por desgraza non é así. Tamén hai moita xente con prexuízos cara a lingua galega. Para min o galego é a miña lingua na cidade e no rural. Recoñezo que cos amigos adoito falar en castelán porque eles diríxenseme nesa lingua mais eu ben sei que a miña lingua é o galego porque é na que máis cómodo me sinto, na que me sinto en contacto coas raíces do meu pobo sen imitar as falas de outros. Pero teño a sorte de ir sempre á miña aldea. Alí falo en galego cós meus avós, cos veciños e co meu amigo Simón, a quen admiro porque el é desas persoas de verdade, que fala galego en calquer sitio e con quen sexa. Iso si que é ser galego. Da gusto ter un amigo coma el, alguén con quen falar no noso idioma cómodamente e sen prexuízos. Aquí na cidade falo en galego cos meus pais, no instituto e nunha libraría á que vou sempre a mercar os meus libros en galego, onde entenden moito de literatura galega e podo asesorarme. Pero querería poder falar en galego con todo o mundo. Mais os que amamos Galicia e a nosa lingua temos verdadeiros anxos da garda coma Rosalía (os seus versos son o noso mellor defensor), Castelao (“se aínda somos galegos é por obra e graza do idioma”), Curros ( “non por pequeno é desprezable un idioma”), Pondal ( “nobre e armoñosa fala de Breogán/ fala de bos e fortes sen igual”) , Vilar Ponte (“A nosa lingua é un camiño de ouro a nosa redención e o noso progreso”), Cunqueiro (“Eu quixen que Galicia continuase e, ao lado da patria terreal, haxa estoutra patria que é a lingua nosa”) ou Murguía (“As linguas son verdadeiras bandeiras nacionais: levan as súas propias cores”). Para min o poema “deitado fronte ao mar” de Celso Emilio semella feito a medida para esta disglosia. Se eu puidera describir a nosa situación de forma tan maxistral faríao pero aínda sería mellor que coidase a nosa lingua. Mais iso é un labor que nos corresponde a todolos galegos, debemos loitar contra os prexuízos sobre a nosa lingua, coidala e, por riba de todo, falala. Porque a fala é un do s pilares da identidade. Xa é hora de que o noso pobo se sinta fachendoso da súa cultura e da súa identidade. Eu son galego e quero vivir na lingua e na cultura da miña patria: Galicia.
Jorge Carril Espido 3º ESO (Sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)
Ningún comentario:
Publicar un comentario