OS NOSOS
POETAS
“Lamento nun
cemiterio”
Que
triste e deprimente é a morte…
Mil
noites engaioladas sen poder
volver
ver as estrelas.
Un tedioso descanso
onde
a luz da lúa escapa
coma
un esbirro polos beizos
da
realidade,
que
se vai, distante, do noso soño.
Ningún
beixo máis do aire
salgado
mariño nas nosas bocas.
Triste
destino!
O
esquecemento eterno da beleza
e
da arte. Ve como se esvaecen
a
envexa, a luxuria, o amor,
as
paixóns e os pecados
que
nos dotan daquela doce
humanidade…
Ningún
alento máis do aire divino
nos
nosos evanescentes peitos,
aos
que abandonaran, fuxitivas,
a
calor e a fermosura da vida.
“Cantar dun vivo desesperado”
Ah,
a perda e a dor da vida!
Cen
voltas ao sol ata o eterno anoitecer,
Miles
de verbas de amor baleiras,
Coma
rosas murchas,
cubertas
coa cor do sangue,
igual
có roxo inicio da existencia…
Para
que tanto desazo?
Onde
están os seres idos,
que
noutrora encheran,
con
súbita graza e calor repentina,
todos
os ocos do meu corazón?
Se
a miña alma está feita de recordos,
que
será dos meus prantos e alegrías
sen
aqueles que os causaron?
Que
son eu, nunha falsa flor
da
xuventude,
senón
unha sombra do que fun?
Nos
bordos da corda frouxa
ou
dunha corda a punto de colgar.
E
que é a morte, se a vida
xa
está perdida?
Levo
universos pechados na miña mente:
liberareinos
do po de estrelas,
que
ao po hei de tornar,
co
estilete da desesperación do vivir.
Ou,
existencia! Ou, desgraza!
Ou,
amor esvaecido coma area
no
reloxo imparable da creación!
Adeus,
adeus!
(Ainhoa Grandío Álvarez, 2º de bacharelato no curso
2015-6).
A ESTÉTICA
NEOGÓTICA/NEORROMÁNTICA
(Mary Shelley. Imaxe tomada da Internet)
Esta estética
neogótica e/ou neorromántica que formula a nosa alumna non é só propia do
século XIX (inda que aí acada o clímax: é o tempo de Mary e Percy B. Shelley,
que se xuraban amor eterno no cemiterio, diante da tumba de Mary
Wollstonecraft..., eran aquelas tardes
daquel ano sen verán de 1816 en que se reunían os amigos na vila Diodati e alí
se fraguaban as primeiras páxinas do Frankenstein
ou de O Vampiro...; de feito
arestora Ainhoa está lendo Mathilda and other stories de M. Shelley), senón que aparece tamén
na obra dalgúns nomes senlleiros das vangardas do XX. Teño nas mans o tomo II
da edición facsimilar da coruñesa revista Alfar
(un novo tesouro: unha pequena caixa de tesouros poéticos e artísticos: algúns
dos grandes de América como Reyes, Vallejo, Borges, J.J. Casal; algúns dos
grandes do dominio do castelán peninsular como Guillermo de Torre, Machado,
Alberti...; algúns dos grandes do dominio galaico-portugués do momento, como
António Nobre, Álvaro Cebreiro, Noriega Varela, Eladio Rodríguez...) e aí
apréciase algo do que vos dicía:
Yo doy mis besos en el cementerio a la mujer que adoro (...). Lo que se llama la vida no
es nada (...). Qué días más intensos
(...), abrazados a ratos silenciosamente
como si fuésemos nuestro mausoleo (de “Idilio”, de Ramón Gómez de la Serna,
texto datado en novembro de 1923).
(Portada da coruñesa revista Alfar, t. II)
E apreciade a
estética igualmente decadentista destes versos de Antonio Espina (1924):
La Vida. Tedio letal
Forma que informa el
fantasma...
E se volvemos de
novo ás páxinas escritas polo autor das greguerías,
podemos acompañalo polos campos santos (o cal trae á nosa memoria aquelas
veladas nocturnas que os homes da Coruña do XIX facían anualmente ao cemiterio
de san Amaro –fala Estrada Catoira, no libro xa mentado neste blog, dunha
auténtica procesión cívica na que
participaba a boa burguesía herculina- para honrar os ilustres galegos, tales como M. Murguía, M. Curros, E. Pardo Bazán,
etc.) a través da literatura das laudas
sepulcrais, non exenta de beleza. Velaquí unha mostra breve:
Ángel aprisionado en este
suelo
fué de bondad ejemplo sin
segundo,
flor de virtud, que marchitaba
el mundo,
divino aroma que le absorbe el
Cielo.
(Foto de R. Gómez de la Serna, tomada da Internet)
Ningún comentario:
Publicar un comentario