mércores, 26 de febreiro de 2014

O Audiovisual Galego I: "Coruña Imposible"

Abrimos un novo capítulo, "O audiovisual galego". Nel integraremos unha serie de contribucións doutros profesores que colaboran co Club de Lectura.

Coruña Imposible

  • Título: Coruña imposible (fai clic para velo)
  • Ano no que foi dirixida: 1995
  • Duración: 11 minutos
  • Produción: Miguel Asensio
  • Fotografía: Ricky R. Morgade
  • Montaxe: Carlos Amil
  • Script: Encarna Alonso
  • Son: Ángel Cordero
  • Insustituible: José A. Pérez Paris
  • Equipo eléctrico: Pablo Anllo
  • Coordinación xeral: Pepe
Trata sobre un home que nada máis espertar, levántase, refrega os ollos e, cando os abre, asómbrase ao ver que está en medio da praza, vulnerable ante todos os transeúntes porque está en roupa interior e cunhas zapatillas con forma de animal e unha etiqueta colgando delas.
Procura correr o máis rápido que pode e ser visto o menos posible, expresando perfectamente, sen necesidade de palabras, o confundido que está ante a estraña e misteriosa situación. 
Métese nunha tenda e vístese coa roupa que encontra mais, ao saír do probador, a dependenta dáse conta de que se vai sen pagar e fanno quedar como antes, nesta ocasión, sen zapatillas. 
Apresura o paso ata chegar á súa casa e cando abre a porta vese, outra vez, na mesma praza do principio, a praza de María Pita. Si, xa non ten casa, xa non ten... nada.
E volta a comezar de novo, como se estivese nun labirinto sen saída.
                                                                   Raquel Casero Soler 4º Eso


Atopámonos nun pesadelo bucle. Que horror! Cando espertaremos?.
Ao principio represéntase unha escea na que o personaxe principal aparece durmindo dunha forma intranquila, o que fai pensar que está tendo un pesadelo, nun cuarto que é un estudio de urbanismo e arquitectura xa que ten mesas de debuxo con escuadras, cartabóns... ademais de planos da Coruña polas paredes e outros de edificios imaxinarios. Sobre unha mesa pódese observar como estaba a medio rematar un puzle de M.C.Escher, titulado “Cóncavo e convexo”. Todas estas imaxes anticípannos o que imos ver na curtametraxe, ou sexa, un pesadelo máxico producido por dito puzzle con escaleiras inconclusas.
O personaxe, ao soar o espertador da mesiña de noite, na cal tamén ten un libro titulado “O espello máxico” do mesmo autor, M.C.Escher, levántase en calzóns e opta por poñer as zapatillas novas (de coello) da súa parella, que aínda teñen a etiqueta, e despois de espreguizarse, frótase os ollos, aparecendo no medio da praza de María Pita, cunha imaxe en primeiro plano do Consistorio da cidade, o cal o deixa sorprendido. A xente tamén o mira sorprendida ao ir prácticamente en coiros. El séntese totalmente desprotexido e avergoñado ao quedarse sen a última protección que temos os seres humanos, que é o pudor.
O resto da curtametraxe transcorre intentando volver a súa casa a través de distintos barrios da cidade, intentando conseguir primeiro roupa de forma honesta, logo intentando coller un taxi, no que o taxista o deixa subir malia non ter cartos. Máis tarde, desesperado, entrando nunha tenda, intenta outra vez conseguir roupa, mais esta vez roubándoa, sacándolle as etiquetas ás prendas, mais non sendo capaz de coller uns zapatos, e véndose sorprendido, escapa. Cando saía da tenda, é delatado pola etiqueta que levaba a zapatilla do pé esquerdo coa que saíra da casa, deixándoo na rúa, sen as zapatillas, soamente co calzón. Cando chega por fin á súa casa, chama ao timbre e non lle abre ninguén, pero dálle tempo a entrar pola porta ao saír unha señora, que se asusta e lle zorrega un paragüazo.
Comeza a subir as escaleiras da súa casa, xa que ao ser unha casa antiga carece de ascensor. Chega ao seu piso e busca no relanzo desesperado unha copia da chave que está nun maceteiro. Cando con moito traballo a atopa entre a terra da maceta, por fin aliviado, métea na fechadura da porta da súa casa e abre. Resulta que cando abre a porta lévase a sorpresa de que dita porta leva novamente aos baixos dos soportais da praza de María Pita, pechándose así o bucle, e á vez volvéndose a iniciar o mesmo pesadelo.
O mellor sería que non tivera atravesado o limiar, que se mantivese no relanzo da escaleira, xa que aínda que non resolveu o problema de cómo chegar á súa casa e quedar dentro, cando menos tería a sensación do alivio de ter chegado.
  David Caridad de la Peña. 2º Bacharelato


Coruña imposible é unha curtametraxe escrita e dirixida polo cineasta Paco Rañal no ano 1995. É unha película rodada na cidade da Coruña, de 12 minutos de duración e en branco e negro. Producida pola Escola de imaxe e Son da Coruña, a obra tivo unha gran acollida entre o publico e a critica e gañou numerosos premios en diferentes festivais.
A peli trata  dun mozo que esperta na súa casa e, xusto despois de poñerse as zapatillas, aparece de forma súbita no medio da praza de Maria Pita espido e confuso. Ó principio  agóchase como pode e intenta  conseguir axuda nunha tenda de roupa e nunha parada de  taxis, mais os diferentes cidadáns, pensando que estaba tolo, rexéitano de malas maneiras. Por ultimo, decide roubar nunha tenda de roupa, e non só fracasa no seu intento senón que perde o calzado e, ó final, espido e sen zapatillas consegue chegar á súa casa, na que descobre que, tras  abrir  a porta, está de novo no medio da praza de Maria Pita. A curtametraxe acaba coa frustración do protagonista e unhas  imaxes,  expostas  tamén ó principio, da escaleira de Escher.
Esta obra é unha curtametraxe moi intensa, que consegue trasmitir unha sensación incomoda de agobio e soidade, en parte grazas á fotografía de Sergio Franco e a música de Claudio Canedo.
Mais alá da aventura do protagonista, destacan dous temas  importantes. Un é a paisaxe da  cidade da Coruña a finais do seculo XX. O espectador percorre xunto co protagonista edificios emblemáticos da zona vella, o concello,a rua de San Andrés e a rúa Real, entre outras. O outro tema, deixado caer con mais sutileza é  o  representado pola escaleira de Escher. E, como fondo, o tema  principal da curtametraxe , que presenta de forma  surrealista unha situación imposible: así como na escaleira circular de Escher  sempre sobes nun bucle infinito, o protagonita aparece unha e outra vez na  praza de Maria Pita.

A escaleira de Escher  e o artista.
A maioria das imaxes que aparecen ó principio e ó final da curtametraxe é, en concreto, a escaleira de Escher, son obra dun famoso artista holandés chamado Maurits Cornelis Escher.
A idea desta escalera non é orixinal de Escher. A escalera de Penrose ou “escaleira infinita” é unha ilusión óptica descrita polos matemáticos ingleses Lionel Penrose  e o seu fillo Roger Penrose.
Esta escaleira é a representación bidimensional dunhas escaleiras que cambian a sua dirección 90 graos catro veces mentres dá a sensación de que so ben ou baixan á vez, sexa a dirección que sexa. Se bien a construción dun obxecto tridimensional deste tipo non é posible, a ilusión óptica da imaxe de Penrose básase en enganar a perspectiva.
Para complementar a visión da curtametraxe non deixedes de ler o fantástico relato "Instrucciones para subir una escalera" de Julio Cortázar, do seu libro "Historias de cronopios y famas". Podemos facer a proba intentando subir de costas as escaleiras do noso instituto.
 José Díaz Pisano. 2º Bacharelato
(Sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)

Ningún comentario:

Publicar un comentario