VISITANDO BULGARIA
O noso periplo comezou en Sofía, onde pasamos a noite nun impoñente edificio da eṕoca soviética. O apartamento, situado nun barrio da periferia, non estaba especialmente limpo, pero desprendía autenticidade polos catro lados. Como mostra o ascensor, repleto de pintadas e adhesivos oitenteiros, o cal a punto estivemos de confundir cos baños dun after.
Tras esta primeira toma de contacto, a nosa odisea deu comezo. Ao lombo dun vehículo de vangarda (era un Citroen Picasso) puxemos rumbo cara á costa, no extremo oriental do país, coa intención de regresar a Sofía uns días despois. A viaxe brindaríanos sorpresas e algunha que outra indixestión. Pero a experiencia, diso non cabe dúbida, sería inesquecible.
 |
A nosa primeira parada foi Burgas, cidade industrial situada xunto ás augas do Mar Negro. A pesar do que o seu nome poida suxerir, esta sinxela localidade costeira non alberga estatuas ecuestres de Rodrigo Díaz de Vivar, senón un discreto paseo marítimo e algún que outro monumento digno de mención, como o impactante Alyosha, dedicado ao soldado soviético, ou o panteón aos caídos na guerra. O que si resulta bastante probable é que as Burgas búlgaras e as ourensás estean emparentadas, pois a 15 km da actual cidade achábase Aquae Calidae, así chamada polos romanos, con baños de auga quente e un santuario dedicado ás ninfas, como houbo en Ourense.
 |
| Imaxe das tres ninfas que se acha no Museo Arqueolóxico de Burgas |
Lamentablemente, as nosas ansias por darnos un mergullo no Mar Negro víronse truncadas pola brava ondada e un ceo encapotado, polo que tivemos que conformarnos cunha ducha de aires costumistas nos baños do hotel (en Bulgaria, ducha e inodoro comparten espazo sen ningún tipo de división ou complexos, nun sincero acto de hixiénico pragmatismo).
 |
| Imaxe de Varna, coa Catedral da 'Durmición' á esquerda |
Continuando polo norte chegamos ata Varna, a terceira cidade máis poboada do país. Varna (na que non se fala catalán) recibiu o nome de Stalin durante a década dos 50, e tamén aparece mencionada na novela Drácula, de Bram Stoker, dous fitos bastante arrepiantes. Os seus encantos, á parte dos xa mencionados, son varios: destaca o Xardín do Mar, un inmenso parque bañado polas augas do Mar Negro e repleto de estatuas de personalidades búlgaras (aínda que nin rastro de Stoichkov), e tamén o paseo marítimo, ateigado de restaurantes con música en directo e comida tradicional. Na Catedral da Durmición, polo módico prezo de 1 leva podes depositar unha vela para honrar aos defuntos ou pedir pola túa saúde, se así o desexas. Nós decantámonos pola segunda opción, conscientes do que o asfalto balcánico nos ía deparar.
E é que viaxar en coche por Bulgaria é unha experiencia próxima ao deporte extremo. Vehículos de toda índole e carros de cabalos da época de Tólstoi compiten en desigual batalla sobre as zigzagueantes estradas que conducen cara ao interior. Alí, a liña continua non é máis que un estado de ánimo, unha vulgar prolongación que non impide ao experimentado piloto efectuar adiantamentos de fantasía sobre o fío dunha curva. A beiravía, pola súa banda, ofrece innumerables vantaxes: permite adiantar a unha caravana de coches, pero é ideal tamén para botar unha sesta. Quen necesita parar nunha área de servizo cando pode despregar un par de cadeiras ao carón do asfalto?
 |
| Gatos da rúa na parte antiga de Plovdiv |
Desta guisa, dando un tombo e outro tombo chegamos a Plovdiv, segunda cidade máis importante do país, e primeira cuxo nome non conseguimos pronunciar correctamente. Entre os seus atractivos destaca o impresionante núcleo antigo, que percorremos con gran fruición pese á calor venusiana, ou o animado barrio de Kapana, coñecido polo seu ambiente bohemio. Tamén fixemos un alto en Veliko Tarnovo, fermosa aldeíña asentada entre montañas e coroada por unha impoñente fortaleza medieval; este lugar superou con fartura as nosas non demasiado esixentes expectativas.
 |
| Veliko Tarnovo |
Outra parada innegociable é o Mosteiro de Rila. Situado entre montañas
do mesmo nome (a sinuosa estrada que conduce ata el ben podería ser bautizada
como “Travesía da Biodramina”), é unha das iconas turísticas do país e un dos
máis emblemáticos exemplos do Renacemento búlgaro. A súa visita colmará as
expectativas do visitante máis esixente, xa sexa cristián, budista ou vendedor
de seguros.
 |
| Monasterio de Rila |
Mentres tanto, de volta a Sofía, a estrada seguía brindándonos momentos de gran paz espiritual. Destaco con especial agarimo aquel no que un mastodóntico camión proveniente de Turquía –lembremos que dominaron o país con man de ferro durante máis de 5 séculos– pisounos os talóns cunha agresividade digna dun xeneral do Imperio Otomán, non sen antes lembrarnos varias veces que as súas luces longas funcionaban de marabilla[1].
Finalmente, do mesmo xeito que o heroe da Odisea–un pouco máis sabios, quizá
con algo menos de pelo– logramos alcanzar Sofía, a nosa Ítaca
particular. Debo recoñecer que sinto certa predilección pola capital búlgara. E
é que resulta fascinante pasear polo Bulevar Vitosha, sempre tan cheo de vida;
contemplar o xigantesco Palacio Nacional de Cultura (coa súa aparencia de nave
espacial e esa aura distópica) ou perderse entre as súas amplas avenidas e
parques. De noite, un pode acudir a lugares tan pintorescos como o Hambara,
local de aspecto decimonónico, só alumeado por velas, e que recorda aquelas
cantinas polas que transitaba o personaxe de Owen Wilson en Medianoite en
París.
 |
| O Palacio Nacional de Cultura, en Sofía. |
Con todo, os momentos máis memorables da nosa travesía tiveron lugar entre
nativos. Eles brindáronme a oportunidade de aprender frases e palabras moi
valiosas, como “az sum tapanar” (“son parvo”), que me foi de gran utilidade
durante a viaxe, ou probar pratos típicos, como a banitsa (pastel recheo
de queixo feta), o kebache (peza especiada similar a unha salchicha) e,
en xeral, todo tipo de saborosas carnes (non é país para veganos). Mención á
parte merece a rakia, licor balcánico de gran popularidade entre
os autóctonos e cuxo equivalente galaico sería algo así como a augardente. Iso
no que se refire á graduación. No que respecta á inxesta diaria, o quivalente
sería a auga mineral: os búlgaros consomen esta beberaxe con tal paixón que
resulta ata estraño non velo representado no escudo do país.
 |
| O Hambara, localizado nunha oscura e estreita rúa de Sofía |
Desta maneira, entre grolos de rakia e cancións tradicionais, puxemos fin á nosa viaxe. Unha vez en casa, esgotado tras un errático voo (os búlgaros pilotan como conducen), dígome a min mesmo que máis pronto ca tarde hei de volver a este belo e balcánico país, que aínda queda moito por ver. E é que, como diría Enrique IV, Sofía –e polo tanto toda Bulgaria – ben merecen unha misa, aínda que sexa ortodoxa.
Xácome González Soto.
(X. González é profesor de Lingua Castelá e Literatura no IES Fontexería de Muros, A Coruña. Estudou a ESO e o Bacharelato no ‘Eusebio da Guarda’ e non é a primeira vez que colabora co noso blog).
[1] É probable que as escenas máis aloucadas de O diaño sobre rodas, a ópera prima de Steven Spielberg, se rodaran nalgunha estrada de Bulgaria.
Suxerente crónica dunha viaxe como ten que ser: chea de pequenos contratempos e de momentos inesquecibles; todo iso, evocado cun toque de humor autoparódico e suavemente crítico co lugar. Gustei.
ResponderEliminar