xoves, 4 de decembro de 2014

VISITANDO



VISITANDO


VISITA DE ALFONSO BLANCO TORRADO (II)

(A profesora Carmen Vázquez presenta ao conferenciante no salón de actos do noso Instituto o día 11 de novembro. Fotos de Xosé P. Mondelo)

“Díaz Castro era un home perfeccionista. Deixou cando morreu obra sen publicar, nós tiñámola alí, na sé de Xermolos. Escribiu dous cadernos de poesía, “Follas verdes”, e “Follas ao aire”..., agora, no 2014, Galaxia publicoulle a obra completa. Era tímido, remiso a darse a coñecer. Dos 33 poemas que conforman “Nimbos”, calquera pode aparecer nunha antoloxía de poesía universal.  Trataba de sintetizar o fondo –a mensaxe- e mais a forma, buscaba esa síntese,  non quería que cabalgase un plano por riba do outro, por iso son todos e cada un dos 33 poemas tan plenos, tan redondos. Mirade que tamén os músicos do noso país foron sensibles ao valor de “Nimbos”, aí tendes A Quenlla ou o grupo “2 na Fronteira”. A poesía, soa, é doada de cantar, e transmite ben as emocións das persoas, como transmite a beleza.

Cando morre, en 1990, púxoselle este verso precisamente no epitafio: “A beleza feriume para sempre”. Alguén dixo del se sería católico e dogmático. Para ser  hai que estar aberto, aberto para oír a palabra de Xesús. .. Eu penso que non era nin dogmático nin cadrado... El tiña que estar aberto, “para traducir os Nóbel eu teño que meterme nesoutros mundos...”, non podía ser pechado, tiña necesariamente que abrirse a mil mundos. Ben é verdade que estivo un tempo no seminario, cursando a carreira de crego, vivindo unha relixión conservadora, xa se sabe, si, e hai un pouso... Dubidou logo entre ser mestre ou ser xornalista ou tradutor, el estivera sete anos en Vilagarcía, levárao o Aquilino, daba clases de alemán daquela, cando inda non había Escola de Idiomas... Viviu unha verdadeira Odisea para poder comprar gramáticas, dicionarios para aprender húngaro, por exemplo, nunha época (arredor 1940) en que era imposible atopar aquí un posto de tradutor, e xa vedes, chegou a aser coordinador de todos os tradutores no CSIC. Mais sentíase exiliado alí, en Madrid. “Galiza vai en min”: un home agradecido á terra nai.

Retornou nos anos 80. Era moi amigo da mocidade. Canda o Festival de Pardiñas, el estaba alí. Empataba coa mocidade. Recordo que veu aquí á Coruña, visitara a cidade vella, Riazor... Gustáballe ler a nosa historia,  tiña unha predilección especial polos castros, as mámoas, e tamén –sempre co lapis e o papel no peto- amaba recoller refráns e ditos populares. Gustáballe falar. Dicía: “Cando morre unha palabra, vai unha biblioteca con ela”.

Cumpriría 100 anos o 19 de febreiro. Para coñecer o mundo, debemos coñecer as súas tribos (as urbanas de New York coma as da Amazonia), e temos, claro está, que coñecer tamén a nosa tribo (tradicións, ritos, formas de soñar, formas de establecermos relacións sociais, desta e das outras latitudes). Así pensaba el”.
 (De esquerda a dereita: Xoán Vila, Susana Piensos, Carme Vázquez, José Antonio López, Alfonso Blanco, o seu acompañante, Charo Soto, Isabel Ruso e Emilio Insua)

(As preguntas dos nosos alumnos ao señor Blanco quedan para outro día) (Continuará).

Ningún comentario:

Publicar un comentario