VISITANDO
VISITA DE ALFONSO BLANCO TORRADO (II)
(A profesora Carmen Vázquez presenta ao conferenciante no salón de actos do noso Instituto o día 11 de novembro. Fotos de Xosé P. Mondelo)
“Díaz Castro era un home perfeccionista.
Deixou cando morreu obra sen publicar, nós tiñámola alí, na sé de Xermolos.
Escribiu dous cadernos de poesía, “Follas verdes”, e “Follas ao aire”...,
agora, no 2014, Galaxia publicoulle a obra completa. Era tímido, remiso a darse
a coñecer. Dos 33 poemas que conforman “Nimbos”, calquera pode aparecer nunha
antoloxía de poesía universal. Trataba
de sintetizar o fondo –a mensaxe- e mais a forma, buscaba esa síntese, non quería que cabalgase un plano por riba do
outro, por iso son todos e cada un dos 33 poemas tan plenos, tan redondos.
Mirade que tamén os músicos do noso país foron sensibles ao valor de “Nimbos”,
aí tendes A Quenlla ou o grupo “2 na Fronteira”. A poesía, soa, é doada de
cantar, e transmite ben as emocións das persoas, como transmite a beleza.
Cando morre, en 1990, púxoselle este verso
precisamente no epitafio: “A beleza feriume para sempre”. Alguén dixo del se
sería católico e dogmático. Para ser hai
que estar aberto, aberto para oír a palabra de Xesús. .. Eu penso que non era
nin dogmático nin cadrado... El tiña que estar aberto, “para traducir os Nóbel
eu teño que meterme nesoutros mundos...”, non podía ser pechado, tiña
necesariamente que abrirse a mil mundos. Ben é verdade que estivo un tempo no
seminario, cursando a carreira de crego, vivindo unha relixión conservadora, xa
se sabe, si, e hai un pouso... Dubidou logo entre ser mestre ou ser xornalista
ou tradutor, el estivera sete anos en Vilagarcía, levárao o Aquilino, daba
clases de alemán daquela, cando inda non había Escola de Idiomas... Viviu unha
verdadeira Odisea para poder comprar gramáticas, dicionarios para aprender
húngaro, por exemplo, nunha época (arredor 1940) en que era imposible atopar
aquí un posto de tradutor, e xa vedes, chegou a aser coordinador de todos os
tradutores no CSIC. Mais sentíase exiliado alí, en Madrid. “Galiza vai en min”:
un home agradecido á terra nai.
Retornou nos anos 80. Era moi amigo da
mocidade. Canda o Festival de Pardiñas, el estaba alí. Empataba coa mocidade.
Recordo que veu aquí á Coruña, visitara a cidade vella, Riazor... Gustáballe
ler a nosa historia, tiña unha
predilección especial polos castros, as mámoas, e tamén –sempre co lapis e o
papel no peto- amaba recoller refráns e ditos populares. Gustáballe falar.
Dicía: “Cando morre unha palabra, vai unha biblioteca con ela”.
Cumpriría 100 anos o 19 de febreiro. Para
coñecer o mundo, debemos coñecer as súas tribos (as urbanas de New York coma as
da Amazonia), e temos, claro está, que coñecer tamén a nosa tribo (tradicións,
ritos, formas de soñar, formas de establecermos relacións sociais, desta e das
outras latitudes). Así pensaba el”.
(De esquerda a dereita: Xoán Vila, Susana Piensos, Carme Vázquez, José Antonio López, Alfonso Blanco, o seu acompañante, Charo Soto, Isabel Ruso e Emilio Insua)
(As preguntas dos nosos alumnos ao señor
Blanco quedan para outro día) (Continuará).
Ningún comentario:
Publicar un comentario