Hoxe estamos
con Pedro Incio (membro da ANPA do noso instituto, representante dos pais na
Comisión da Biblioteca do Consello Escolar, bibliotecario de carreira, profesor na Facultade de Humanidades de Ferrol).
-Pedro,
liches algo ultimamente que che gustara?
-Agora
gústanme máis os libros traxicómicos que os que liamos nós noutrora, máis que os potentes, como aqueles de Carver…
-Que les?
-Estou lendo
a Philip Roth. Zuckerman encadenado. Coñécelo?
-Non lle lin
nada. Fálame del.
-É un
norteamericano contemporáneo de primeira categoría.
-En serio?
-Harold
Bloom dixo de Roth (dío na contraporada da edición que manexo) que “eleva a
traxicomedia á máxima categoría estética” [conste que Pedro fala todo de
memoria: estamos na biblioteca do insti, Pedro está botando unha man na posta
en funcionamento do sistema de préstamos que organiza a nosa ANPA con libros de
texto usados, fóra hai nubes e sol,
típico verán coruñés, e eu estou xa cun pé nas vacacións totais]. Xa sabes que
Bloom é un crítico literario superior. Un crack. É o do canon literario, o que
escribe en varios volumes…
-O canon de
Bloom si que me soa, pero tampouco o lin [podería sentir vergonza pola miña
ignorancia, pero mellor é que o enfoque como algo ineludible, algo que debo
facer –ler a Bloom- mentres teña vista].
-Pois si, xa
che digo, un crack da crítica literaria. A ver, deixa un pouco de lado aos
españois e hispanoamericanos, pero lelo sempre é cultura, un valor seguro.
-Volvamos a
Roth. Dime que valoras especialmente do libro.
-Estouno
lendo aínda. O que si che conto é que o último libro que escribiu non se editou
en España, editouse en Portugal. Eu vino aló, concretamente no aeroporto de
Madeira e dixen ‘non o compro, espero que se publique en España’, e nada, non o
publicaron… Vai sobre o amor, a parella, a comunicación entre a parella, e
titúlase máis ou menos así, Todo sobre a
parella.
-Ah! [debo
de facer neste intre un aceno de cambio de tema
porque Pedro insiste].
-Pero mira,
Charo [miro: Pedro abre as dúas mans, quero dicir, amosa as dúas palmas case
xuntas, coma se abrise un libro]. Abres o libro e ves que non hai nada, nin
unha palabra escrita!
[Río]
-Estupendo!
-Once euros custa.
No aeroporto de Madeira. Vale como bloc.
[Agora boto
unha gargallada, logo penso “que magnífico bloc”, sei a quen regalarllo].
-Dixo que xa
escribira todo o que tiña que escribir… [Recita] “A mellor análise sobre a
parella contemporánea”. Unha metáfora, claro… Cando acabe este libro xa teño
decidido o seguinte, Jean Santeuil,
de Proust. A primeira novela que escribiu, publicouse postumamente porque el
non a quixo dar a coñecer, era unha especie de borrador. É a historia do Tempo Perdido, pero en vez de ocupar
5000 páxinas, ocupa unhas mil.
-Gústache Proust?
-Tamén fala
do amor, todo o que se pode dicir do amor, deixouno dito [estabamos agora
diante do instituto, gaivotas cruzan no ceo, Pedro bota un cigarro, garda
silencio].
-E? Cal é a
idea nuclear?
-Todo o que
o ser humano dixo e pensou sobre o tema está en Proust.
-Amor como
arquetipo? Como arquetipo falso, como arquetipo necesario?
-Todo se
resume nunha frase: “E pensar que non era
o meu tipo…”. Ao final, cando pasas páxina, cando pasas revista, cando ves
que todo se destrúe, que te esforzaches
talvez en balde, entón dis: “E pensar que
nin tan sequera era o meu tipo” [Pedro fala con deportividade, bo espírito
creo eu].
Entrevistadora: Charo
Soto, membro do equipo da Biblioteca.
Ningún comentario:
Publicar un comentario