LENDO A
LEDICIA COSTAS.
Lemos
no Club de Lectura No corazón de Xúpiter.
Gustounos,
aínda que o final era moi previsible.
-A min
foi o que máis me gustou, esperaba un máis cursi, típico e sorprendeume, algo
orixinal…
-Víase
vir, un adolescente que fala cousas
íntimas cun descoñecido…
CH: -Como
cousas íntimas?
-Fotos,
a idade…
CH:-E a
idade é algo íntimo?
-(Rin)
Non… Sobre todo comparten. Ela dille cousas que sente, que non lle di nin á súa
mellor amiga…
CH:-Nin
aos pais. Como é a relación con eles?
-Eu penso
que a relación cos país é boa.
-Hai
cousas que non lles di porque non se atreve.
CH:-A
min deume a impresión de que os mantén a distancia.
-Sobre
todo despois do accidente con Carballo vólvese máis fría.
CH:-Que
accidente dis?
-O do
vestiario. A min tantas cousas malas que lle ocorren, non sei, paréceme que son
demasiadas cousas que lle pasan a unha
mesma persoa…
-Mantenos
a distancia porque os país non eran quen de percibir o que ela sente… Cando a
ven fumando o porro non deixan que ela se explique, non logra dicirlles que
fora obrigada, castígana e xa está, a ela nin sequera a escoitan.
CH:-De
todas formas, a relación cos país non é o núcleo…
-Non,
desde logo que non. De feito, o único importante na novela é o primeiro e o
último capítulo, polo medio cóntanse
vivencias, pero o núcleo está neses dous capítulos. Empezamos adiantando case
xa o final. O libro enteiro é coma unha analepse.
CH:-Pero
ela meteu moito o zoco, non si?
-Levar
esa relación adiante ela soa… Si, foi unha inxenua
CH:-E
tiña bos amigos, estaba Anxo.
-Foi
moi pechada en si.
-Foi
boba. Puido dicirlle a Xúpiter que quedaban á luz do día, quedar coa xente. Por
iso o libro me resulta un pouco irrealista.
CH:-Pouco
verosímil, queres dicir.
-Quedar
nunha cervexería abandonada ti soa de noite onde sabes que morreu asasinada
unha persoa, pouco verosímil, iso é.
-Pero
se hoxe en día a xente fai esas cousas. Vese nos periódicos… Vemos que hai
moitas persoas que confían a súa intimidade a un estraño total pola
Internet. Inverosímil ata certo punto.
-Ela
sacaba boas notas. Espérase que sexa máis intelixente. Ademais, despois de ver
que non se abre a ninguén, que non confía na xente de arredor, vai e si confía
nun descoñecido…
CH:-Pero
el ten vínculos, o seu coñecemento de astronomía, que a atan. Tamén podiamos
esperar outra reacción dun ser intelixente e coñecedor do universo…
-Si,
pero el ten dúas personalidades. Como o personaxe de Psicose, incluso os dous
teñen en común o trauma da morte da nai. Ou como aquel Mr. Ripley.
CH:-O
da peli que transcorre na Toscana?
-Ese,
si.
CH:-E
que me dicides do tema do amor. Anxo era un bo rapaz. E está namorado dela.
Como se entende que ela abandone o real, que lle dea de lado á realidade por
seguir un ser imaxinado ou imaxinario?
-Iso
chama a atención. Pero ela ama a astronomía e ese amor encontrou en Xúpiter a
súa personificación.
CH:-Entón,
recomendades a lectura deste libro?
-Si,
si.
-Hai
aspectos que me parecen importantes, como a relación de Carballo coa nai, a
morte por sobredose, tan dramática, desta, a desaparición da súa irmá, todo
altamente dramático e que se resolve case nun único parágrafo
-Tamén
é estraño que a mellor amiga, Mar, lle silencie a súa relación con Carballo. Se
eran tan amigas…
CH:-Pero
supoño que admitiredes comigo que todo ser humano ten dereito a reservar unha
parcela da súa intimidade, dereito a ter un secreto.
-Como
tamén o odio que Mar ten cara o outro sexo, por culpa de Carballo.
CH:-Pero
temos ou non temos dereito a ter un recanto da nosa vida só para nós?
-Son
amigas.
CH:-E
os amigos na adolescencia cóntanse todo, queredes dicir?
-Non.
-Por
suposto que non…
Aquí o
deixamos. Está claro que a lectura deste libro non deixa indiferente os seus
lectores.
(Os
membros do Club de Lectura participantes nesta tertulia literaria foron dos
primeiros en ler o libro enteiro. Son: Lucía Blanco e Ana F. Cedeira , en
compaña de Charo Soto, membro do equipo
coordinador do HIPOGRIFO VIOLENTO CLUB)